Celem badania było określenie związku między strukturą motywacji sportowej a wybranymi cechami osobowości uczniów ze szkół ponadgimnazjalnych. Badaniem objęto 108 uczniów, w tym 54 dziewczęta i tyle samo chłopców. 53 badanych trenowało siatkówkę, 39 koszykówkę, a 16 – piłkę ręczną. Do pomiaru wykorzystano: Skalę Motywacji Sportowej i Inwentarz Osobowości NEO-FFI. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że osoby charakteryzujące się wysokim poziomem neurotyzmu wykazują jednocześnie niską motywację wewnętrzną i wysoki poziom demotywacji. Wniosek ten powinien skłonić trenerów do podejmowania próby przeciwdziałania negatywnym emocjom – rozładowywania stresu, obniżania nastawienia rywalizacyjnego, by modulować poziom motywacji. Warto także – w obliczu wspomnianych rezultatów badania – podjąć wysiłek, którego celem będzie narzucenie zawodnikom odpowiednich ról grupowych, dostosowanych do umiejętności i cech osobowości ucznia. Respondenci odznaczający się wysokim poziomem ekstrawersji byli bardzo zmotywowani zewnętrznie. Trener dlatego powinien zwrócić szczególną uwagę, by motywacja związana z wyglądem fizycznym nie doprowadziła do zaburzeń odżywiania i samooceny wśród zawodników obu płci. Otwartość na doświadczanie wiązała się ze znaczną demotywacją – warto więc dbać o atrakcyjność zajęć, która będzie stymulować osoby poszukujące nowych doświadczeń. Między osobami uprawiającymi koszykówkę, piłkę ręczną i siatkówkę zauważono różnice w motywacji tylko w zakresie aby doświadczyć pobudzenia, ale różnica ta nie miała charakteru istotnego statystycznie (kształtowała się na poziomie tendencji, p = 0,07).