Celem badania było naświetlenie kluczowych problemów sytuacji w Polsce, przeanalizowano: stan polskiej gospodarki, zdrowie dzieci, oświatę, środowisko, środki masowego przekazu, organizacje pozarządowe. Badanie przeprowadzono podczas misji UNICEF do Polski 02.11.1991 r., która przybyła do Polski w związku z opracowywanym Planem Działań w celu realizacji Światowej Deklaracji w Sprawach Dzieci. Przedstawiciele UNICEF spotkali się z przedstawicielami ministerstw, szkół, ośrodków zdrowia, instytucji dla niepełnosprawnych, przemysłu, środków masowego przekazu oraz organizacji społecznych. Biorąc pod uwagę kwestie zdrowotne: w dwóch ostatnich latach przestały poprawiać się: wskaźnik śmiertelności okołoporodowej – 19,5%, wyższy niż w prawie wszystkich krajach europejskich; wskaźnik niskiej wagi urodzeniowej – 8,4%, dwa razy większy niż w krajach europejskich, związany z 70% przypadków śmierci niemowląt w Polsce; wskaźnik śmiertelności pourodzeniowej – 12,3%, stanowi blisko 2/3 wszystkich przypadków śmierci niemowląt. Są to wskaźniki liczby dzieci żyjących w warunkach ubóstwa. Polskie dzieci są niedożywione – 7% nie jada codziennie owoców i warzyw, 80% nie pije codziennie mleka, 42% nie jada trzech posiłków dziennie. Dzieci są za niskie, zbyt mało ważą oraz wolno dojrzewają. Wśród nastolatków nastąpił wzrost niechcianych ciąż i chorób przenoszonych drogą płciową, częściowo przez brak lub niski poziom edukacji seksualnej w szkole. Wiele do życzenia pozostawia opieka stomatologiczna. Stan usług zdrowotnych ogólnie jest zadowalający, szczególnie jeśli chodzi o infrastrukturę szpitali dziecięcych. Zagrożenie niesie okres przejściowy od gospodarki socjalistycznej do wolnorynkowej – ciężar zapewnienia sieci usług zdrowotnych spadł na władze miejscowe i rodzinę. Stan usług okołoporodowych w szpitalach państwowych wzbudza niezadowolenie wielu Polaków, polscy lekarze nie posiadają aktualnej wiedzy na temat psychologicznych i społecznych aspektów ciąży i porodu oraz zapewnienia opieki okołoporodowej, ukierunkowanej na rodzinę. Zróżnicowane i niewystarczające jest używanie nowoczesnych technologii w opiece nad noworodkiem. Biorąc pod uwagę oświatę: około 49% dzieci w wieku do lat sześciu uczęszcza do przedszkoli (37% na wsi i 56% w miastach); 96% uczęszcza do zerówki. Odpowiedzialność za zarządzanie przedszkolami spadła na władze terenowe, niemające doświadczeń ani środków finansowych – w roku szkolnym 1990/1991 zamknięto ponad 700 przedszkoli. Wielu rodziców w trudnej sytuacji finansowej wycofało dzieci z przedszkola. Połowa szkół odczuwa brak miejsca i podstawowych urządzeń. Wiele funkcjonuje na dwie zmiany. Płace w oświacie są bardzo niskie. Nauczyciele nie zawsze posiadają odpowiednie kwalifikacje. Program nauczania nie jest dostosowany do rzeczywistych potrzeb uczniów. Główny nacisk kładzie się na wiedzę książkową. Oświata w ważnych dziedzinach – języki obce i szkolenie komputerowe – jest bardzo ograniczona. 30% szkół podstawowych i 38% średnich posiada stołówki. W 1990 r. odsetek dzieci spożywających posiłki w szkole spadł o 12%. Biorąc pod uwagę środowisko i gospodarkę: terytorium 10% powierzchni Polski, zamieszkałe przez 35% ludności, ze względu na rozmiar zanieczyszczeń uznano za obszar katastrofy ekologicznej. Podkreślono, że wskaźniki śmiertelności niemowląt i zachorowań są bezpośrednio związane z warunkami środowiska. Zmiany w Polsce nastąpiły w szybkim tempie, kosztem zaburzeń społecznych i dezorientacji wielu ludzi. Wyzwaniem jest konieczność zagwarantowania bezpieczeństwa socjalnego najsłabszym członkom – dzieciom, w czasie gdy ich potrzeby są największe, a gospodarka najsłabsza. Powodem do optymizmu jest poparcie ze strony ekspertów dla podtrzymania programów ochronnych na rzecz kobiet i dzieci. Zalecenia co do analizy sytuacji dzieci i Krajowego Programu na Rzecz Dzieci w Polsce w latach dziewięćdziesiątych dotykały różnych kwestii. Zasadniczym elementem Krajowego Programu Działań powinno być w Polsce zapewnienie odpowiedniego systemu ochrony. Rząd powinien zapewnić włączenie w ustawodawstwo wszystkich artykułów konwencji o prawach dziecka. W zakresie opieki zdrowotnej należy przeprowadzić badania stanu żywieniowego polskich dzieci i badania na temat związku między zdrowiem dzieci a zanieczyszczeniem środowiska. W reformie służby zdrowia powinno się wspierać zdrowie dziecka i matki, promować usługi okołoporodowe, skoncentrowane na rodzinie, rozwinąć kampanię na rzecz karmienia piersią. W dziedzinie oświaty należy wspierać istniejące instytucje, poszukiwać nowych zasobów w zakresie materialnego wsparcia funkcjonowania szkół i przedszkoli. Konieczne jest przeprowadzenie badań stanu żywienia dzieci w szkołach podstawowych i przedszkolach. Należy podnosić kwalifikacje nauczycieli, promować innowatorów i badania pedagogiczne. Trzeba wykorzystać w pełni środki masowego przekazu do promowania spraw dzieci i kobiet. UNICEF powinien udzielić Polsce pomocy i wspierać jej wysiłki dla przygotowania KPD.