Przedmiotem badania były społeczne zachowania uczniów pochodzących z rodzin niepełnych i wychowujących się w domach dziecka. W badaniu uczestniczyły 132 osoby, uczęszczające do klas I–VIII szkoły podstawowej. Do zebrania materiału wśród starszych uczniów (klasy IV–VIII) i nauczycieli zastosowano ankietę. Wywiady przeprowadzono z najmłodszymi uczestnikami badania (klasy I–III) i wychowawcami klas. Do ustalenia nieformalnej pozycji w grupie posłużono się techniką socjometryczną Moreno. Przeanalizowano także dzienniki szkolne i arkusze ocen z roku szkolnego 1995/1996. Na podstawie zgromadzonego materiału stwierdzono, że uczniowie pochodzący z pełnych rodzin osiągali lepsze wyniki w nauce niż dzieci wychowujące się w rodzinach niepełnych albo w domu dziecka (najgorzej uczyli się wychowankowie domów dziecka; w starszych klasach uczniowie z niepełnych rodzin uzyskiwali tylko trochę niższe rezultaty niż ich rówieśnicy pochodzący z pełnych rodzin). Odnotowano, że chłopcy – bez względu na typ rodziny – uczyli się gorzej niż dziewczęta; różnica ta nie była tak widoczna wśród wychowanków domu dziecka – dziewczynki z tej grupy uczyły się tylko trochę lepiej niż ich koledzy. Okazało się również, że uczniowie z rodzin niepełnych częściej nie zdawali do następnej klasy niż ich koledzy z rodzin pełnych. Uczniowie wychowujący się w domach dziecka mieli frekwencję podobną do pozostałych uczniów, a niejednokrotnie nawet wyższą. Ponadto zaobserwowano, że większość wychowanków domu dziecka była na ogół obojętnie nastawiona wobec swoich rówieśników (niejednokrotnie uczniowie z domu dziecka przejawiali wobec swoich kolegów agresywne zachowania). W Socjometrycznej Skali Akceptacji najlepiej wypadli uczniowie pochodzący z rodzin pełnych – uzyskali najwięcej wyborów pozytywnych, a najmniej negatywnych; najbardziej izolowani w klasie szkolnej okazali się wychowankowie domu dziecka.