Celem badania była próba weryfikacji hipotezy przewidującej, że dorastająca młodzież formułuje dalekie cele życiowe i potrafi wskazać sposoby ich osiągania. Założono, że wraz z wiekiem coraz większego znaczenia dla funkcjonowania nabierają świadome motywy skierowane w przyszłość. Anonimowym badaniem objęto młodzież licealną w wieku 17-18 lat, ogółem 287 osób. Zastosowano test mierzący nasilenie potrzeby aprobaty społecznej i technikę Moje marzenia, służącą do reprezentacji własnych planów życiowych. Ostatecznie przeanalizowano dane pochodzące od 252 osób. Wypowiedzi uzyskane techniką Moje marzenia oceniało trzech niezależnych sędziów kompetentnych według określonych kryteriów. Ujawnione cele dotyczyły spraw bytowych (zdobycie zawodu, kolejnego szczebla w systemie kształcenia) i przyszłej rodziny, należące do wartości ogólnych cele religijne pojawiały się rzadko. Badani stosunkowo łatwo werbalizowali swoje cele życiowe, jednak ponad połowa (58,1%) nie miała sprecyzowanych środków ich osiągania. 25,2% badanych nie ujawniło żadnych środków osiągania celów. Pozostałe osoby przedstawiły plany w postaci programów, co oznaczy, że obudowały takimi środkami przynajmniej jeden z celów. Programy były bardzo różnorodne, od ogólnych i prostych do złożonych i szczegółowych. Sposoby osiągania towarzyszyły celom zawodowym i samorealizacyjnym. Te ostatnie postrzegane były jako etap lub warunek rozwoju i samodoskonalenia się. Istniała zbieżność pomiędzy treścią dominujących programów życiowych a ich cechami formalnymi. Dominujący program zawodowy był programem krótkofalowym. Programy samorealizacyjne były w większości rozwinięte i ustrukturalizowane.