Celem badania było określenie poziomu agresywności młodzieży upośledzonej umysłowo w stopniu lekkim, a także kierunków, form i typów zachowań dominujących w sytuacjach frustracyjnych. Badaniem objęto 80 osób: 40 w grupie kryterialnej i 40 w grupie kontrolnej. W obu grupach było tyle samo chłopców i dziewcząt. W grupie kryterialnej znaleźli się uczniowie z zasadniczej szkoły zawodowej dla upośledzonych. Do grupy kontrolnej włączono młodzież z zasadniczej szkoły zawodowej dla młodzieży o prawidłowym rozwoju intelektualnym. Badani byli w wieku od 13 do 15 lat. W grupie kontrolnej i kryterialnej około 80% badanych pochodziło z rodzin robotniczych. W badaniu wykorzystano Kwestionariusz Nastroje i humory A.H. Bussa i A. Durkee. Poziom frustracji zmierzono za pomocą Testu Frustracji Rosenzweiga. Badanie wykazało, że agresywność młodzieży upośledzonej i z normą intelektualną jest bardzo zbliżona. Różnice zaobserwowano jedynie w formach agresji – młodzież upośledzona znacznie częściej stosuje napastliwość fizyczną, zwłaszcza jeśli upośledzeni znajdują się w grupie równych sobie albo słabszych. Ponadto zaobserwowano, że upośledzeni umysłowo są bardziej podejrzliwi w porównaniu z rówieśnikami o normalnym rozwoju umysłowym. Wykazują jednak – w porównaniu z grupą kontrolną – mniejszy negatywizm. Czynnikiem różnicującym obie grupy młodzieży jest kierunek reakcji na frustrację: upośledzeni uczniowie reagują przede wszystkim ekstrapunitywnie, normalni – intrapunitywnie. Młodzież z grupy kontrolnej koncentrowała się na przeszkodzie; obrona ego jest charakterystyczna dla obu grup badanych uczniów.