Badanie przeprowadzono w rodzinach z dzieckiem nerwicowym. Celem badania było określenie sposobów radzenia sobie rodziców z zaburzeniami emocjonalnymi dziecka. Próbowano także odnaleźć związki pomiędzy sposobami radzenia sobie w takich sytuacjach a wybranymi właściwościami rodziny. Badaniem objęto 114 rodziców (57 rodzin), którzy zgłosili się do Poradni Zdrowia Psychicznego w związku z zaburzeniami emocjonalnymi ich dzieci. Dzieci badanych rodziców były w wieku od 5 do 12 lat. Wykorzystano Kwestionariusz dla rodziców złożony z 22 stwierdzeń i 5 skal. Na podstawie wyników badania wyodrębniono wzorce radzenia sobie z zaburzeniami dziecka przez matki i ojców (matki: większa i słabiej zróżnicowana aktywność we wszystkich strategiach – pozytywnie i negatywnie wpływających na pozbycie się objawów choroby u dziecka, częściej niż ojcowie matki rozładowują emocje – trzecie miejsce pod względem częstości występowania, bardziej nadopiekuńcze wobec jedynaków i starszego rodzeństwa, im krócej trwała choroba, tym częściej matki stosowały strategie: rozładowywania emocji, odrzucania dziecka, poszukiwania informacji, od ojców różniły się najbardziej w skali rozładowywania emocji oraz poszukiwania informacji, wykazywały większą aktywność niż ojcowie w stosowaniu różnych strategii; ojcowie: mniej aktywni, ale bardziej zróżnicowani pod względem stosowania różnych strategii radzenia sobie z zachowaniem dzieci nerwicowych; niższa aktywność wynika być może z mniejszego niż u matek stresu wywołanego chorobą dziecka, najrzadziej rozładowywali emocje, ojcowie córek częściej stosowali strategie funkcjonalne, bardziej nadopiekuńczy wobec młodszych dzieci).