Przedmiotem badania była zależność między ocenami szkolnymi, poziomem ich adekwatności oraz akceptacją wyników szkolnych a poziomem inteligencji uczniów liceów ogólnokształcących. Badaniem objęto 200 uczniów, w tym 100 osób wybitnie inteligentnych (50 dziewcząt i 50 chłopców) oraz 100 osób przeciętnie inteligentnych (50 dziewcząt i 50 chłopców). Pomiaru inteligencji dokonano za pomocą Testu Matryc Ravena dla Zaawansowanych. Wyniki badania ujawniły, że uczniowie zaliczeni do wybitnie inteligentnych otrzymywali statystycznie wyższe oceny od uczniów przeciętnie inteligentnych. Samoakceptacja wyników w nauce zależała od poziomu inteligencji badanych, im była ona wyższa, tym wyższy był również stopień samooceny badanych. Uczniowie w obu grupach otrzymywali z przedmiotów ogólnokształcących częściej oceny dobre, dostateczne i niedostateczne niż bardzo dobre i celujące. Z kolei w przypadku wychowania fizycznego i zachowania otrzymywano częściej oceny bardzo dobre i celujące niż niższe. Uwzględnienie w porównaniu osiągnięć szkolnych płci badanych ujawniło, że wybitnie inteligentne uczennice otrzymywały średnio wyższe oceny od wybitnie inteligentnych chłopców oraz od osób przeciętnie inteligentnych. Różnice te dotyczyły ocen z biologii, języka polskiego i kultury fizycznej. Brak różnic istotnych statystycznie między ocenami uczennic i uczniów wybitnie inteligentnych wykazano w przypadku matematyki. Dziewczęta wybitnie inteligentne otrzymywały również niższe oceny z zachowania niż ich uzdolnieni koledzy.