Celem badania (raport dotyczy części trzeciej wyników; część druga opublikowana w nr 7/8) było zebranie wypowiedzi na temat stosunków rodziny i szkoły w warunkach transformacji edukacyjnej w latach dziewięćdziesiątych. Badaniem objęto 52 nauczycieli klas I-III, w tym 50 kobiet i dwóch mężczyzn. 61% badanych uczyło w szkołach miejskich, 90% miało staż mieszczący się w przedziale od sześciu do 15 lat, 79% miało już własne rodziny. 48% nauczycieli widziało zmiany w stosunkach rodzina – szkoła; badani z tej grupy kojarzyli zmiany z transformacją społeczno-ustrojową i edukacyjną w latach dziewięćdziesiątych. 27% badanych żadnych zmian w stosunkach rodzina – szkoła nie dostrzegało. W przypadku 25% wypowiedzi trudno było orzec, czy nauczyciele traktowali stosunki między rodzicami a szkołą w kategoriach przemiany czy stagnacji. 77% nauczycieli nauczania początkowego określiło stosunki rodzice – szkoła jako tradycyjne, andragocentryczne. Tylko 23% badanych widziałoby udział ucznia we współpracy rodzin i szkół. 11% nauczycieli podkreślało, że w ich środowiskach zaszły pozytywne zmiany w relacjach między szkołą a rodzicami; byli to w większości młodzi nauczyciele o stażu pracy poniżej siedmiu lat. 10% badanych określiło zmiany te jako niewielkie i powolne. Do działań w modelu andragocentrycznym zaliczono: udział rodziców w remontach szkół, świadczenia pieniężne ze strony rodziców, pomoc rodziców przy zbiórce surowców wtórnych, organizowanie drzwi otwartych dla rodziców, uczestnictwo rodziców w wycieczkach szkolnych, pomoc rodziców w organizacji imprez i spotkań szkolnych, pedagogizację rodziców, indywidualne kontakty z rodzicami i in.