Celem badania było określenie związku między stosunkiem rodziców do szkoły a osiągnięciami edukacyjnymi ich dzieci. Badaniem objęto 300 uczniów i ich rodziców z klas pierwszych losowo wybranych szkół podstawowych na wsi, w byłym województwie skierniewickim. 86% rodziców badanych uczniów dostrzega potrzebę kontaktowania się ze szkołą. Nieskłonni i szczególnie niechętni do kontaktów ze szkołą byli rodzice uczniów osiągających słabe rezultaty w nauce. Brak kontaktów rodzice – szkoła ma ujemny wpływ na oceny ucznia; rodzice – niepoinformowani o trudnościach ich dziecka – nie mogą podjąć odpowiednich kroków, by mu pomóc. Postawa rodziców stroniących od kontaktów ze szkołą ma negatywny wpływ także na zachowanie dzieci i efekty edukacyjne. Rodzice uczniów z dobrymi wynikami w nauce kontaktują się ze szkołą poprzez indywidualne rozmowy z wychowawcą klasy, udział w imprezach szkolnych, wspieranie działań dydaktycznych, przygotowanie programów artystycznych. 92% badanych rodziców uznało, że ich kontakty ze szkołą opierają się na życzliwości i zaufaniu. 54% rodziców, w tym 61,5% ojców, wyraziło gotowość wzięcia udziału w rozwiązywaniu problemów, z którymi będzie borykać się placówka. Rodzice dzieci osiągających niskie wyniki w nauce nie byli zgodni w poglądach dotyczących szkoły. 78% rodziców uczniów osiągających wysokie i przeciętne rezultaty sądziło, że wymagania stawiane uczniom były realne, a kształcenie – dobre. Na podstawie wyników badania sformułowano postulaty dla nauczycieli, zwłaszcza wychowawców, w zakresie współpracy szkoły i rodziców: rodzice powinni mieć szersze prawa i obowiązki w zakresie współuczestnictwa w życiu szkoły; w przypadku rodziców unikających kontaktów ze szkołą, należy organizować pogadanki albo zapraszać ich na indywidualne rozmowy; w sytuacjach szczególnie trudnych nauczyciele i wychowawcy powinni zasięgać porady psychologa i pedagoga i w ten sposób objąć dodatkową opieką dziecko z trudnościami w nauce; wychowawca powinien dobrze poznać środowisko rodzinne ucznia.