Celem badania było poznanie stosunku rodziców do przyszłości ich niepełnosprawnego dziecka. W badaniu zastosowano kwestionariusz własnej konstrukcji składający się z 60 twierdzeń, do których respondenci ustosunkowywali się na skali od 1 (fałszywe) do 5 (prawdziwe). Badaniem objęto 142 rodziców osób z niepełnosprawnością intelektualną, fizyczną lub sensoryczną oraz z niepełnosprawnością sprzężoną. W ramach badania dokonano analizy czynnikowej metodą głównych składowych oraz sprawdzono rzetelność kwestionariusza. W pierwszym przypadku zidentyfikowano czynnik wyjaśniający 45% wariancji wyników skali, do ostatecznej wersji kwestionariusza wybrano 25 stwierdzeń. Rzetelność testu okazała się wysoka, na poziomie α = 0,944. Analiza częstości odpowiedzi udzielanych przez rodziców pozwoliła stwierdzić zależność między wiekiem rodziców a ich stosunkiem do przyszłości dzieci. Im rodzice byli starsi, tym bardziej pesymistyczna była wizja przyszłości dziecka. Analogiczną zależność zaobserwowano w przypadku wieku samego dziecka. Rodzice byli skłonni z większym optymizmem myśleć o przyszłości młodszych dzieci, z mniejszym natomiast, gdy dzieci były starsze. Również rodzaj niepełnosprawności dziecka wpływał na opinie rodziców. Najbardziej optymistyczni okazali się rodzice dzieci niepełnosprawnych fizycznie i sensorycznie, najmniej zaś – rodzice dzieci z niepełnosprawnością intelektualną i sprzężoną. Płeć nie stanowiła zmiennej różnicującej odpowiedzi rodziców, tak w przypadku, gdy rozpatrywano płeć rodziców, jak płeć dzieci.