Celem badania była ocena funkcjonalna dzieci z niedoborem wysokości ciała. W badaniu wzięło udział 393 dzieci, w tym 107 dziewcząt i 286 chłopców w wieku od 7 do 16 lat. W ramach badań wykonano pomiar zużycia tlenu przez organizm za pomocą metody pośredniej według Astranda-Rhyminga. Przeprowadzono test z obciążeniem submaksymalnym na cykloergometrze firmy Medicor. Metodą osłuchową na koniuszku serca mierzono częstość skurczów serca. Badanie wykazało, że różnice pomiędzy wielkością wskaźnika VO2max zwiększały się u chłopców i dziewcząt od 11. roku życia. Okazało się ponadto, że dzieci z niedoborem wysokości ciała w każdym wieku miały niższe wartości bezwzględne wskaźnika VO2max w porównaniu ze zdrowymi dziećmi. Dzieci niskorosłe miały znacznie wyższe wartości względne w odniesieniu do masy ciała, co wynikało z niewielkiego ciężaru badanych. Dzieci z niedoborem wysokości ciała miały znacznie niższe potencjalne zdolności wysiłkowe niż ich zdrowi rówieśnicy. Efektywne zdolności wysiłkowe – jak się okazało – nie były w ich przypadku upośledzone.