Przedmiotem badania były potrzeby emocjonalne dzieci przebywających w domach dziecka. Badano, które potrzeby w odczuciu wychowanków są zaspokajane przez rodziców, a które przez wychowawców; jakie cechy osobowościowe wychowawców pozwalają na dobry kontakt emocjonalny z dziećmi i zaspokajanie ich potrzeb. W badaniu uczestniczyło 100 wychowanków uczęszczających do klas IV–VIII oraz ich wychowawcy. Dzieci przebywały w czterech domach dziecka w województwach: przemyskim i krośnieńskim. 85% wychowanków pochodziło z rodzin z problemem alkoholowym, co zdecydowanie przyczyniło się do zaburzeń w rozwoju i funkcjonowaniu dzieci. 30% badanych dzieci było maltretowanych fizycznie, 10% psychicznie. Potrzeby biologiczne 70% wychowanków nie były zaspokajane w środowisku rodzinnym. W przypadku 62% wychowanków ich rodziny były niewydolne wychowawczo, a 55% niewydolne finansowo. 5% dzieci przebywających w domu dziecka było bardzo często odwiedzanych przez rodziców, 10% często, 22,5% rzadko, 10% bardzo rzadko. Rodzice nie odwiedzali ponad połowy wychowanków. 30% badanych najchętniej rozmawiało o swoich problemach z wychowawcą, 20% z rodzicami, 17% z rodzeństwem, 7,5% z przyjacielem. Co piąte badane dziecko twierdziło, że o swoich problemach nie rozmawiało z nikim. Mimo negatywnych doświadczeń związanych z przebywaniem w środowisku rodzinnym 75% wychowanków chciałoby wrócić – po opuszczeniu placówki – do domów. W przypadku 65% dzieci ich potrzeby emocjonalne nie były wystarczająco zaspokajane. Potrzeby 20% wychowanków nie były w ogóle zaspokajane. Potrzeba akceptacji była zaspokajana przez rodziców 30% dzieci. 62,5% wychowanków najbardziej lubi, kiedy wychowawca jest życzliwy, sympatyczny i serdeczny. 45% badanych dzieci podkreślało, że dobry wychowawca jest sprawiedliwy, 40% wymieniało takie cechy idealnego wychowawcy jak: czuły, troskliwy i opiekuńczy. 20% wychowanków twierdziło, że wychowawca pracujący w domu dziecka powinien być dyskretny.