Badanie jakościowe miało na celu diagnozę zażywania substancji psychoaktywnych przez młodzież zagrożoną wykluczeniem społecznym. Badanie przeprowadzono w trzech miastach: Gdańsku, Wałbrzychu i Warszawie na grupie młodzieży w wieku 13-17 lat (używającej w ciągu ostatnich 12 miesięcy minimum dwóch środków odurzających, innych niż alkohol i tytoń). Pogłębione wywiady indywidualne (IDI) przeprowadzono z 30 osobami (12 dziewcząt i 18 chłopców). Respondenci wypowiadali się na temat sposobu spędzania wolnego czasu, relacji z rówieśnikami, sytuacji rodzinnej, udziału w zachowaniach ryzykownych, życiowych aspiracji, hierarchii wyznawanych wartości, narkotyzowania i upijania się nieletnich, używania leków jako substancji odurzających, oceny skuteczności programów profilaktycznych. Ponadto zastosowano metodę obserwacji środowiskowej, polegającej na przyjrzeniu się z bliska zachowaniom młodzieży w rejonach zagrożonych wykluczeniem społecznym. Sformułowano wnioski, m.in.: o braku pozytywnych idoli będących wzorem dla młodych ludzi, nieuczestniczeniu przez badaną młodzież w żadnych pozalekcyjnych zajęciach, silnym związku młodzieży z rówieśnikami, braku regularnych rozmów nastolatków z ich rodzicami, kontakcie większości badanych z substancjami psychoaktywnymi, braku świadomości o negatywnych skutkach zachowań ryzykownych.