Przedmiotem badania był związek poziomu współdziałania w sytuacjach wewnątrzgrupowego konfliktu interesów z samoakceptacją. W badaniu uczestniczyło 28 studentek w wieku od 23 do 24 lat z kierunku niezwiązanego z psychologią. Anonimowe badanie przeprowadzano indywidualnie. Na początku poproszono studentki o wypełnienie Testu Przymiotnikowego ACL (samoocena). Następnie kobiety wzięły udział w eksperymencie laboratoryjnym z zastosowaniem dwóch gier: A – gra bezkonfliktowa, z założeniem, że osoby kierujące się motywem rywalizacyjnym będą wybierać strategię rywalizacyjną; B – osoby kierujące się tendencją do kooperacji będą wybierać strategię kooperacyjną. Eksperymentator stosował tę samą strategię wobec wszystkich studentek. Po zakończeniu eksperymentu poproszono badane o wypełnienie ankiety dotyczącej postaw emocjonalno-motywacyjnych związanych z sytuacją gry. Cztery osoby nie uczestniczyły w grach. Badanie wykazało, że w obu grach najwięcej studentek przejawiało poziom współpracy zbliżony do średniej teoretycznej. Niski poziom samoakceptacji prezentowało dziewięć osób, średni – 10, wysoki – dziewięć. Studentki o niskich wskaźnikach samoakceptacji w grze A uzyskały wyższy poziom współdziałania niż osoby o średnich wynikach w teście samoakceptacji. Różnica ta jednak nie miała charakteru istotnego statystycznie. Osoby, które uzyskały średnie wyniki w teście samoakceptacji, podczas gry A osiągnęły wyższy poziom współdziałania niż osoby o wysokim poziomie akceptacji; różnica ta również nie miała charakteru istotnego statystycznie. Znaczące różnice natomiast wystąpiły między osobami o niskich i wysokich wynikach w teście samoakceptacji. Osoby o niskim wskaźniku samoakceptacji wykazywały wyższym poziom współdziałania w grze A niż podgrupa o wysokim poziomie samoakceptacji. W grze B zauważono z kolei inną prawidłowość: im wyższy był średni wskaźnik samoakceptacji D, tym niższe okazały się średnie wyniki poziomu współdziałania. Różnic tych jednak nie uznano za istotne statystycznie. Co więcej, osoby o niskim wskaźniku D (sześć studentek) przejawiały tendencję do kooperacji w grze A i zmieniały strategię działania w kierunku rywalizacji w grze B. Dwie studentki wykazywały skłonność do rywalizacji w obu grach. Trzy osoby o średnim wskaźniku samoakceptacji D zmieniały strategię z kooperacyjnej na rywalizacyjną. Sześć studentek z tej podgrupy miało skłonność do kooperacji, a jedna – do rywalizacji. Wyniki badania pozwoliły na częściowe tylko potwierdzenie wstępnej hipotezy: możliwy jest związek między wysokim poziomem samoakceptacji a tendencją do kooperacji w sytuacji, gdy koszt współdziałania nie jest wysoki.