Przedmiotem badania było zjawisko narkomanii w aspekcie środowiskowych uwarunkowań. Próbowano m.in. określić, jakie działania profilaktyczne w zakresie narkomanii podejmują placówki szkolne. Badaniem objęto łącznie 98 losowo wybranych szkół z północno-wschodniej Polski. 64 placówki znajdowały się w miastach, pozostałe zaś na wsiach. 59,2% placówek stanowiły szkoły podstawowe. Do zebrania materiału posłużono się wywiadem nieskategoryzowanym. Wywiady przeprowadzano z dyrektorami, nauczycielami, pedagogami szkolnymi, uczniami, a niekiedy z rodzicami. Wyniki badania pokazały, że zjawisko narkomanii w większym stopniu dotyczy szkół miejskich niż wiejskich. Respondenci z 21 szkół twierdzili, że w ich szkołach nie występuje problem z odurzaniem się uczniów. Ze względu na przekonanie o niewystępowaniu narkomanii w tych placówkach dyrektorzy i nauczyciele nie podejmowali żadnych działań profilaktycznych. Dyrektorzy pozostałych 42 placówek nie potrafili określić symptomów występowania narkomanii wśród uczniów. Wynikało to prawdopodobnie z dwóch powodów: rzeczywistego braku rozeznania albo chęci ukrycia prawdziwego obrazu zjawiska narkomanii w placówkach. Do osób mających odpowiednie przygotowanie do organizowania działań profilaktycznych zaliczono przede wszystkim pedagogów szkolnych i niektórych nauczycieli. Osoby te przeszły szkolenia i kursy w zakresie profilaktyki uzależnień; pracowały w 16 szkołach (w pięciu z nich występowało zjawisko narkomanii). W 24 szkołach działania profilaktyczne były organizowane przez osoby bez specjalistycznego przygotowania w tym zakresie. W 34 badanych placówkach zagadnienia profilaktyczne związane z narkomanią omawiali w bardzo okrojonym zakresie wychowawcy klas albo niektórzy nauczyciele. W siedmiu szkołach, w których odnotowano narkotyzowanie się młodzieży, o zapobieganiu narkomanii rozmawiały sporadycznie osoby zajmujące się leczeniem i terapią narkomanów. Dyrektorzy szkół zapraszali na pogadanki najczęściej: lekarzy, pielęgniarki, pracowników sanepidu, terapeutów z Monaru, psychologów, pracowników MOPS i PCK, prawników, księży albo uczestników grup samopomocy. W badanych szkołach działania profilaktyczne przyjmowały najczęściej formę pogadanek i prelekcji (72,4% placówek, zwłaszcza miejskich). W 34 szkołach propagowano materiały informacyjne o przyczynach i konsekwencjach narkotyzowania się, a także o źródłach zakażenia wirusem HIV. Tylko w 16 szkołach profilaktyka dotycząca narkomanii była prowadzona na wysokim poziomie. Na najniższym poziomie prowadzone były działania profilaktyczne w szkołach wiejskich – nie tylko ze względu na brak kadry, lecz także niski poziom świadomości o potrzebie prowadzenia działań tego typu.