Celem badania było określenie odległych psychologicznych następstw prowadzenia przez matki rehabilitacji metodą Vojty dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym oraz determinant tych następstw. Analiza metodą katamnestyczną miała charakter badania klinicznego. Zastosowano wywiad ustrukturalizowany, elementy eksperymentu klinicznego oraz obserwację. Badaniem objęto siedem matek, których wiek wahał się od 25 do 44 lat, a wiek ich dzieci – od trzech do 5,3 lat. W momencie rozpoczęcia usprawniania metodą Vojty dzieci miały przeciętnie dziewięć miesięcy, przy czym każde dziecko w wieku sześciu miesięcy było już usprawniane (metodą Vojty lub inną). Wyniki badania pozwoliły określić konsekwencje psychologiczne doświadczeń terapeutycznych w następujących obszarach: ogólnym rozwoju psychoruchowym dziecka oraz rozwój ja (cielesnego, poznawczego i emocjonalnego) – stwierdzono zróżnicowany stan sprawności ruchowej oraz poziomu umysłowego dzieci, lecz wśród wspólnych właściwości funkcjonowania dzieci wyróżniono skłonność do przejawiania silnego protestu bądź oporu, niechęć do biernego poddania się dotykowi (dzieci najsilniej przeciwstawiały się próbom kierowania ich aktywnością ruchową), słabą kontrolę emocji, mało zróżnicowaną ekspresję emocjonalną, niewielką tolerancję na frustrację; kondycji psychicznej matki – zależała od aktualnego stanu dziecka (u dzieci zdrowych w momencie przeprowadzenia badania była ona wyraźnie lepsza niż u pozostałych matek) oraz przedmiotu koncentracji w toku rehabilitacji (na sobie, dziecku lub zadaniu); właściwościach wzajemnej więzi matki i dziecka – również zależały od przedmiotu koncentracji w trakcie rehabilitacji; w przypadku matek skoncentrowanych na sobie pojawiał się dystans odczuwany wobec dziecka i poczucie zagrożenia własnej osoby, w przypadku badanych skoncentrowanych na dziecku nawiązywana była silna więź emocjonalna z dzieckiem, a w przypadku matek skoncentrowanych na zadaniu pojawiała się równie silna więź, choć bardziej ochraniająca i kontrolująca.