Przedmiotem badania były cechy formalne świadomych planów życiowych i rola intensywności doświadczeń w procesie ich tworzenia. W analizie uwzględniono 10 rodzajów doświadczeń ważnych dla programowania swojego życia. Doświadczenia te badane były techniką Co przeżyłem? G. Katry (1996), a plany życiowe respondentów poznano za pomocą techniki Moje marzenia, również autorstwa Katry (1994). Wypowiedzi badanych na temat planów życiowych oceniało trzech sędziów kompetentnych za pomocą czterech dychotomicznych wymiarów: zasięgu w czasie (bliższa – dalsza przyszłość), stopnia konkretyzacji (konkretny – mało konkretny), stopnia uszczegółowienia (sposób realizacji – szczegółowy sposób realizacji), strukturalizacji (związek między kolejnymi krokami działania – brak związku). Wykorzystano również test mierzący nasilenie aprobaty społecznej Marlowe’a – Crowne’a. Badaniem objęto 234 uczniów liceów w wieku 17-18 lat. Badanie odbyło się w trzech etapach, które dzieliła dwu- lub trzytygodniowa przerwa. Wyniki badania ujawniły, że forma planów życiowych badanych korelowała z obszarem i intensywnością doświadczenia związanego ze strukturą „ja” oraz z funkcjonowaniem jednostki. Osoby o większym zasobie intensywnych doświadczeń zdolne były do tworzenia długofalowych, rozwiniętych ustrukturalizowanych planów życiowych. Oznaczało to, że ich cele dalej wybiegały w przyszłość oraz posiadały bardziej rozbudowane sposoby realizacji. Osoby te prezentowały również najsilniejszą tendencję do refleksji nad swoimi doświadczeniami, co przypuszczalnie stanowiło mechanizm sprzyjający tworzeniu obrazu własnej przyszłości.