Celem badania było przetestowanie możliwości intelektualnych i istotnych ograniczeń upośledzenia zdiagnozowanego jako stopień lekki, umiarkowany i znaczny. Badaniem objęto 30 dzieci w wieku od dziewięciu do 12 lat (po 15 dziewcząt i chłopców), po 10 dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim, umiarkowanym i znacznym. Zastosowano testy z zadaniami dotyczącymi przedstawień struktur ikonicznych, operacji umysłowych, struktur leksykalnych i rozwojowych struktur komunikacyjnych. Stwierdzono, że prawie wszystkie różnice w wynikach zadań były istotne, co wskazywało na bardzo duże różnice pomiędzy możliwościami osób lekko, umiarkowanie i znacznie upośledzonych umysłowo. W zadaniach łatwych dzieci upośledzone w stopniu umiarkowanym uzyskiwały takie same wyniki jak upośledzone w stopniu lekkim lub dorównywały im, a w zadaniach trudniejszych różnica między grupami pogłębiała się. Grupa znacznie upośledzonych w żadnym zadaniu nie osiągnęła wyniku grupy upośledzonej w stopniu umiarkowanym, podejmowała jedynie próby rozwiązywania łatwiejszych poleceń. Największe odchylenia standardowe występowały w grupie umiarkowanie upośledzonych, co świadczyło o najmniejszej jednorodności, prawdopodobnie o mieszanym – biologiczno-środowiskowym – uwarunkowaniu upośledzenia. U dzieci upośledzonych głównie biologicznie, w stopniu umiarkowanym lub niższym, zwiększająca się liczba cech i zakres ich intensywności utrudniały przejście od abstrakcji fizycznej przez ikoniczną do symbolicznej. Dzieci te miały spore trudności z usamodzielnianiem kopii wobec wzorca, tworzyły struktury seriacji i słabe struktury klasyfikacji, charakteryzujące się nieustabilizowanym stosowaniem relacji przynależności do zbioru nadmiernymi uogólnieniami. Dostępne było dla nich rozumienie sensu połączeń leksykalno-gramatycznych. Dzieci umiarkowanie upośledzone dość dobrze reprodukowały relacje w obiekcie wzorcowym. W zadaniach niezależności symbolu dostrzegały na obrazku pierwszoplanowe duże całości, ale uchwycenie relacji między częściami niemającymi zarysu było za trudne. W tworzeniu symboli opierały się na ich elementach obrazowych, nie konstruowały relacji między częściami tworzonej całości, jeśli nie posługiwały się wzorem. Były dla nich głównie dostępne operacje relacji topologicznych dopasowanych do materiału fizycznego. Seriacje były niepełne i chwiejne. Rozumiały składnię rzeczownikowo-przymiotnikowo-przyimkową, gdy do zdania dołączony był rysunek. Ich komunikaty nie utrzymywały się w zmiennych kontekstach sytuacyjnych wymagających samodzielności symboli i uzmienniania połączeń części mowy dla oddania znaczenia sytuacji. W sądach składających się na strukturę sytuacji słabo rozumiały zwroty, nie posługiwały się nimi, gdy zawierały one logikę sytuacji najpierw, potem, następnie. Dzieci znacznie upośledzone nie podejmowały prób autonomizowania symbolu jako abstrakcyjnego oznacznika przedstawień rzeczy względem ujęć opartych na zasadzie podobieństwa; nieosiągalne było dla nich przeprowadzanie operacji na stosunkach; były zdolne do kopiowania wyrazów i zdań, jednak ich sposób mówienia był mało komunikatywny.