Celem badania była charakterystyka możliwości i trudności uczenia się młodzieży dyslektycznej. Badanych podzielono na dwie grupy: kryterialną i kontrolną. W grupie kryterialnej znalazło się 30 osób, w tym 15 mężczyzn i tyle samo kobiet. Wśród tej próby badanych było dwóch uczniów klas ósmych szkoły podstawowej, 24 uczniów liceum ogólnokształcącego i cztery osoby dorosłe. W grupie kontrolnej znalazło się 22 respondentów, w tym dwóch uczniów klas ósmych, 16 uczniów liceum ogólnokształcącego i cztery osoby dorosłe. Eksperyment badawczy polegał na próbach cichego czytania. Dwie listy zawierały 120 wyrazów, w tym 30 naśladujących słowa w języku polskim. Długość próby czytania wynosiła minutę. Proszono respondentów o wykreślenie niepolskich wyrazów. W drugiej próbie badani czytali te same wyrazy, ułożone w innej kolejności, bez względu na język, z którego pochodziły. Na podstawie wyników próbowano określić, jakie trudności sprawia głośne, a jakie ciche czytanie tekstów, także: jakie strategie czytania stosują dyslektycy: fonologiczną (polegającą na czytaniu wolnym i poprawnym) czy całościową (szybkie czytanie bez względu na poprawność). Za pomocą dyktanda W. Gawdzika badano poziom umiejętności pisania ze słuchu. Na podstawie wyników badania opracowano próby eksperymentalne, które miały służyć do diagnozowania poziomu czytania i pisania wśród młodzieży i dorosłych. W oparciu o wyniki stworzono kwestionariusz Style uczenia się do badania poziomu sprawności fonologicznej. Na podstawie wyników badania stwierdzono, że osoby z dysleksją mają obniżoną sprawność fonologiczną. Osoby dyslektyczne rzadziej niż badani z grupy kontrolnej używały sekwencyjnego stylu uczenia się. Nie stwierdzono związku między poziomem sprawności fonologicznej a pisaniem i czytaniem, poziomem rozwiązywania problemów niewerbalnych.