Celem badania było określenie stanu pozaszkolnej aktywności fizycznej dzieci i młodzieży w Polsce, powiązania częstości podejmowania aktywności fizycznej z samooceną zdrowia, sprawności fizycznej, osiągnięć sportowych, zadowoleniem z życia. Postawiono hipotezy: płeć jest czynnikiem istotnie różnicującym poziom aktywności fizycznej, przy czym chłopcy częściej podejmują aktywność fizyczną; częstość podejmowania aktywności fizycznej spada wraz z wiekiem badanych; aktywność fizyczną podejmują częściej dzieci i młodzież z większych ośrodków zamieszkania; zwiększony poziom aktywności fizycznej wpływa na podwyższenie samooceny zdrowia, sprawności fizycznej, osiągnięć sportowych, lepszego zadowolenia z życia. Wykorzystano wyniki zebrane w ramach międzynarodowego programu badań nad zachowaniami zdrowotnymi dzieci i młodzieży szkolnej w Europie (Health Behaviour of School Children, WHO Cross National Survey); analizowano wyniki 2201 chłopców i 2247 dziewcząt w wieku 11, 13 i 15 lat, pochodzących z miast i wsi losowo wybranych 11 województw. Potwierdzono hipotezę o zdecydowanie większej aktywności fizycznej chłopców. Zaobserwowano wyraźną tendencję do zmniejszania się wraz z wiekiem odsetka badanych podejmujących dostatecznie często aktywność fizyczną – wśród 11-latków 63% chłopców i 44,3% dziewcząt, wśród 13-latków odpowiednio 53% i 29%, wśród 15-latków 41,8% i 18,2%. Chłopcy mieszkający na wsi podejmowali aktywność fizyczną rzadziej niż chłopcy mieszkający w mieście; dziewczęta z małych miast deklarowały mniejszą aktywność fizyczną niż dziewczęta ze wsi i z dużych miast. U obu płci stwierdzono pozytywne, wysoce istotne statystycznie zależności pomiędzy deklarowaną częstością podejmowania aktywności fizycznej a samooceną zdrowia, sprawności fizycznej, osiągnięć sportowych, zadowolenia z życia.