Celem badania było poznanie opinii wychowawców i starszych wychowanków domów dziecka na temat sposobów doskonalenia działalności tych placówek. Badaniem objęto Dom Dziecka nr 1 w Szczecinie oraz Dom Dziecka we wsi Tanowo (gmina Police). Uzyskano wypowiedzi starszych wychowanków w wieku powyżej 14 lat (50 osób), usamodzielnionych wychowanków (35), wychowawców (20), nauczycieli szkół, do których uczęszczali wychowankowie (35), oraz przedstawicieli społeczności lokalnej (80). Wyniki badania ujawniły, że jedynie wychowawcy i nauczyciele z długim stażem domagali się radykalnych zmian w strukturze domu dziecka i byli otwarci na wszystkie innowacje mogące zwiększyć efektywność tej placówki. Ich zdaniem dom dziecka powinien opiekować się dziećmi do czasu ich powrotu do rodziny własnej lub zastępczej. W tym czasie podejmowana powinna być praca resocjalizacyjna, terapeutyczna i wyrównawcza z dziećmi oraz terapeutyczna z rodzinami. Badani uważali, że wychowawcy pracujący w domach dziecka powinni posiadać bardzo wysokie kwalifikacje (przygotowanie pedagogiczne, specjalizację z wybranego zakresu terapeutycznego, diagnozy, poradnictwa wychowawczego, animacji gier i zabaw itd.). Powinni mieć również uzdolnienia w jakiejś dziedzinie, by móc zarażać swoją pasją wychowanków i prawidłowo organizować im czas. Zdaniem badanych domy dziecka powinny być placówkami liczącymi do 20 wychowanków, skupionych w kilkuosobowych, koedukacyjnych grupach wychowawczych. Grupy te powinny mieszkać w wydzielonych pawilonach oraz dysponować własną kuchnią i jadalnią, by wychowankowie mogli sami przyrządzać sobie posiłki i robić zakupy. W ten sposób grupy takie mogłyby funkcjonować wraz z wychowawcą jak rodzina. Pojawił się także postulat urządzenia w domu dziecka ośrodka rekreacyjno-sportowego, ścieżki zdrowia, by wychowankowie mieli czym się zająć w czasie wolnym oraz mogli integrować się ze środowiskiem lokalnym.