Przedmiotem badania był związek między nasileniem autorytaryzmu a sympatiami politycznymi uczącej się młodzieży. Sformułowano następujące pytania badawcze: jakie są sympatie polityczne młodych ludzi o różnym natężeniu autorytaryzmu; jacy politycy cieszą się sympatią młodzieży; jacy politycy są nielubiani przez młodzież. Założono wstępnie, że osoby charakteryzujące się wysokim natężeniem autorytaryzmu preferują polityków obecnie rządzących albo związanych z ideologią konserwatywną. Natomiast uczniowie o niskim natężeniu autorytaryzmu będą popierać opozycyjnych polityków albo tych o liberalnych poglądach. W badaniu uczestniczyło 130 uczniów z ostatnich klas szkół średnich i zawodowych, w tym 79 mężczyzn i 51 kobiet. Badanie składało się z dwóch etapów: wypełnienia przez uczniów Kwestionariusza Oceny Stosunków Społecznych; ocena sympatii uczniów wobec polityków – lista 21 osób, skala od 1 (zdecydowanie nie lubię) do 5 (zdecydowanie lubię). Na podstawie wyników badania nie potwierdzono pierwszej hipotezy – uczniowie o nasilonym autorytaryzmie popierali nie – jak się spodziewano – polityków znajdujących się u władzy, ale tych, którzy głosili radykalne poglądy. Wśród preferowanych polityków w ocenie respondentów znaleźli się: Bolesław Tejkowski (antysemita i nacjonalista), Marek Jurek (konserwatysta katolicki), Janusz Korwin-Mikke (radykalista). Z kolei młodzież charakteryzująca się niskim poziomem autorytaryzmu popierała polityków umiarkowanych, np.: Jacka Kuronia, Leszka Balcerowicza, Tadeusza Mazowieckiego (przedstawiciele Unii Wolności), także Józefa Zycha, Grzegorza Kołodkę, Waldemara Cimoszewicza, Hannę Suchocką i Andrzeja Olechowskiego. Wszyscy uczniowie najbardziej aprobowali polityków o umiarkowanych i liberalnych poglądach (najwyższe oceny otrzymał Jacek Kuroń, powyżej średniej: Leszek Balcerowicz, Tadeusz Mazowiecki, Hanna Suchocka i Andrzej Olechowski). Najbardziej nielubiani wśród całej badanej populacji okazali się: Józef Oleksy, Waldemar Pawlak i Bolesław Tejkowski.