Celem badania było znalezienie odpowiedzi na pytanie, jaką funkcję pełni telewizja w wychowaniu dzieci w wieku szkolnym. Badanie przeprowadzono czterokrotnie w 1984, 1988, 1992 i 1993 roku. W kolejnych latach objęto nim odpowiednio 270, 142, 190 i 110 rodzin z Wrocławia. W badaniu zastosowano metodę sondażu diagnostycznego oraz technikę wywiadu, ankiety i swobodnej rozmowy. Większość badanych rodzin posiadała dwójkę dzieci (61%) i dysponowała własnym mieszkaniem (88%). Rodzice mieścili się najczęściej w grupie wiekowej 30-40 lat (około 56% w każdym roku badania) i posiadali wykształcenie średnie (36% kobiet było lepiej wykształconych od swoich mężów). W trakcie kolejnych lat badania można było zaobserwować wzrost liczby kolorowych telewizorów i magnetowidów znajdujących się w badanych gospodarstwach domowych oraz zwiększanie się dostępu do telewizji satelitarnej. Porównanie wyników badania z lat 1984-1993 pozwoliło stwierdzić wydłużanie się czasu spędzanego przed telewizorem przez młodsze i starsze pokolenie. Ujawniły się także zależności związane z wykształceniem rodziców – wykształcenie średnie i wyższe matek korelowało z dłuższym czasem poświęconym na oglądanie telewizji niż niższe wykształcenie, co tłumaczyć można było brakiem przepracowania i częściowym odciążaniem w zakresie obowiązków domowych przez mężów. Czas przeznaczony na telewizję u kobiet wydłużył się między 1984 a 1993 rokiem o 40 min i o ponad godzinę w dni wolne od pracy. W przypadku mężczyzn – im wyższe było ich wykształcenie, tym czas spędzony na oglądaniu telewizji był krótszy. Czas poświęcany na telewizję przez dzieci uległ wydłużeniu średnio o 50 min. W 1993 roku poświęcały one na to 2,5 godziny w dni powszednie oraz cztery godziny w dni wolne. Zgromadzony materiał empiryczny umożliwił wyróżnienie sześciu funkcji spełnianych przez telewizję w domu rodzinnym: informacyjną (83% respondentów wskazało ją jako najważniejszą), ludyczną (70%), edukacyjną (59%), integracyjną (46%), kulturalną i wychowawczą.