Celem badania było ustalenie, czy istnieją różnice w obrazie realnym i idealnym między dziećmi typu A i B, oraz sprawdzenie, czy istnieje związek między poziomem samoakceptacji a zachowaniami typu A i B wśród dzieci. W badaniu posłużono się: skalą MYTH (do pomiaru zachowań typu A i B), dyferencjałem semantycznym, zawierającym 15 par przymiotników (oprac. Juczyński) (smutny – radosny, bez ambicji – ambitny, zmienny – stały, bojaźliwy – odważny, niezaradny – zaradny, nietowarzyski – towarzyski, leniwy – pracowity, niepewny siebie – pewny siebie, niesamodzielny – samodzielny, niewyrozumiały – wyrozumiały, nieodpowiedzialny – odpowiedzialny, nieinteligentny – inteligentny, obojętny – wrażliwy, kłótliwy – zgodny, nieopanowany – opanowany). W badaniu uczestniczyło 57 uczniów z dwóch klas trzecich szkoły podstawowej (wiek: dziewięć lat). Na podstawie wyników badania stwierdzono, że różnice między dziećmi typu A oraz B występują tylko w zakresie niektórych cech obrazu „ja” realnego. Dzieci typu A są bardziej skłonne do oceniania siebie jako mniej zaradnych, mniej odpowiedzialnych, również mniej wrażliwych i zgodnych. Oba typy nie różnią się między sobą w zakresie „ja” idealnego. Uczniowie typu A wykazywali nieco niższy poziom samoakceptacji niż ich rówieśnicy typu B – różnica ta jednak nie miała charakteru istotnego statystycznie. Należy uznać, że dzieci w wieku dziewięciu lat nie prezentują silnie ukształtowanego typu A albo B – ich style zachowania rozwijają się i podlegają wpływowi otoczenia oraz rodziców. Poza tym brak związku między oboma typami a poziomem samoakceptacji motywowano również trudnością dzieci w tym wieku w uogólnionej i stabilnej samoocenie.