Celem badania było poznanie opinii i postaw politycznych uczniów, a także ich postaw niedotyczących bezpośrednio polityki, ale mogących mieć konsekwencje dla orientacji politycznych. Badanie przeprowadzono dwukrotnie: po raz pierwszy w 1981 w piętnastu losowo wybranych szkołach podstawowych z Warszawy, w klasach ósmych; badaniem objęto wówczas 365 uczniów; po raz drugi w 1992 w tych samych piętnastu szkołach podstawowych, w klasach ósmych; badaniem objęto 394 uczniów. Pytania ankiety dotyczyły: stosunku do ustroju politycznego, oceny działania rządu, poczucia możliwości wpływu politycznego, tolerancji wobec różnic w poglądach między ludźmi, zainteresowania polityką, wzorów osobowych, postrzeganych różnic społecznych i wielu orientacji psychologicznych. Okazało się, że mimo upływu 14 lat opinie uczniów dotyczące polityki i jej wpływu na życie polityczne, także tolerancji i aprobaty dla demokratycznych rozwiązań ustrojowych – nie zmieniły się znacznie; w 1992 10% respondentów pozytywnie oceniało kompetencje rządu. W 1992 policji bało się tylko 9% badanych; 34% uważało, że gazety kłamią; 19% uczniów sądziło, że podręczniki do historii kłamią. W 1992 młodzież wyżej ceniła – w porównaniu z rówieśnikami 14 lat wcześniej – nonkonformizm. Wzrosła także pozytywna opinia o innych ludziach – ze zdaniem Ludzie dbają tylko o swoje sprawy nie zgodziło się 33%. Zauważono wyraźną różnicę w tzw. poparciu dla narodu, które diagnozowano za pomocą pytania, czy warto poświęcać życie dla ojczyzny. Twierdząco na to pytanie odpowiedziało 64%.