Badanie sondażowe miało na celu ustalenie przyczyn powstawania trudności w uczeniu się geometrii na progu klasy pierwszej i drugiej szkoły podstawowej w opinii nauczycieli. Wyniki badania ujawniły, że tradycyjne nauczanie geometrii opierało się zdaniem nauczycieli na: intuicyjnym kształtowaniu pojęć geometrycznych – nie w pełni uzasadniony sposób ich kształtowania (48%), dowolne działanie nauczyciela ukierunkowane na zdobywanie przez uczniów wiedzy z geometrii (21%), irracjonalne poznanie fragmentów wiedzy geometrycznej (16%) itp.; indywidualnie wypracowanym przez nauczycieli modelu kształtowania pojęć geometrycznych (72%); blokowym nauczaniu geometrii (rzadszy kontakt uczniów z geometrią); jednostronności kształcenia geometrycznego – w klasach I-III stosowano przede wszystkim strategie przyswajania i działania, nie odnotowano natomiast realizacji geometrii przy pobudzaniu aktywności i samodzielności uczniów. Drugie badanie miało na celu diagnozę poziomu wyobraźni przestrzennej uczniów klas I-III (N = 300) oraz uchwycenie zależności tego poziomu od płci i warunków domowych dziecka. W badaniu wykorzystano Test Wyobraźni Przestrzennej (TWP). Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że dzieci posiadały najczęściej przeciętny poziom wyobraźni przestrzennej (185 osób), następnie wysoki (70) i na końcu niski (45). W trakcie rozwoju fizycznego i umysłowego poziom wyobraźni przestrzennej ulegał podwyższeniu. Chłopcy uzyskali nieco lepsze wyniki w teście. Zachodziła ponadto silna korelacja dodatnia między wyobraźnią przestrzenną a poziomem osiągnięć szkolnych badanych, przy czym im wyższy był poziom wyobraźni przestrzennej dziecka, tym silniejsza była korelacja z poziomem osiągnięć z geometrii. Wyniki uzyskane w teście okazały się również zależne od środowiska rodzinnego dzieci – wyższe wykształcenie rodziców sprzyjało wyższemu poziomowi wyobraźni przestrzennej ich dzieci. Badaczka wiązała to z większą świadomością rozwoju własnego dziecka u dobrze wykształconych rodziców, a tym samym z większą dbałością o dostarczanie rozwijających zabawek (np. klocki LEGO), organizowanie zabaw tematycznych (np. origami), dobór literatury dziecięcej itp. Poziom wyobraźni przestrzennej okazał się zależny od liczby dzieci w rodzinie – gorsze wyniki w teście korelowały z byciem jedynakiem oraz dzieckiem z wielodzietnej rodziny (czworo dzieci i więcej).