Celem badania było określenie praktycznych uwarunkowań, które decydują o efektywnym działaniu nauczycieli wychowania fizycznego w zakresie wychowania zdrowotnego. Badanie przeprowadzono w 13 szkołach z Katowic i okolicznych miast Górnego Śląska. Placówki wybrano losowo spośród tych, które mogły prowadzić pedagogiczne praktyki studenckie AWF Katowice. W badanej grupie znalazło się 33 nauczycieli wychowania fizycznego, w tym 15 kobiet i 18 mężczyzn. Badani pracowali w szkole od roku do 30 lat. W badaniu posłużono się metodą wywiadu-rozmowy. Badanych pytano o to: ile miejsca w dydaktyce poświęcają zagadnieniom wychowania zdrowotnego, co rozumieją pod pojęciem kształtowania nawyków zdrowotno-higienicznych u młodzieży, czy proces wychowania zdrowotnego przebiega prawidłowo, co jest inspiracją i podstawą planowania, jeśli proces ten przebiega planowo, jak oceniają swoją wiedzę i umiejętności w zakresie wychowania zdrowotnego, co utrudnia wdrażanie zagadnień wychowania zdrowotnego w dydaktyce wychowania fizycznego. Na podstawie odpowiedzi respondentów podzielono badanych na trzy grupy: nauczycieli, dla których wychowanie zdrowotne dzieci i młodzieży jest nadrzędnym celem; nauczycieli, którzy zagadnienia zdrowotne stawiają na równi z innymi; nauczycieli, którzy nie widzą dla siebie miejsca w nauczaniu zdrowotnym. Nauczyciele stosują następujące formy w realizowaniu nauczania zdrowotno-higienicznego: pogadanki, kontrolę higieny osobistej uczniów, ćwiczenia utylitarne, korektywne i uaktywniające na lekcjach. Najrzadziej – dla realizacji tych celów – współpracują z rodzicami, zachęcają młodzież do uprawiania sportów masowych, wykazują się właściwą postawą, przekazują wiedzę uczniom na temat właściwych postaw, podejmują odpowiednie działania na wycieczkach. 18 nauczycieli pozytywnie oceniło swoje wiadomości na temat wychowania zdrowotnego, 5 nauczycieli – krytycznie, a 10 respondentów zadeklarowało, że są wystarczająco przygotowani do realizacji wychowania zdrowotnego w dydaktyce wychowania fizycznego. Badania pokazały, że koniecznie należy podjąć działania mające na celu dokształcanie nauczycieli wychowania fizycznego w zakresie zagadnień zdrowotnych. Autor jednak wyraża obawę co do skuteczności takiej inicjatywy ze względu na przestarzałe metody upowszechniania wiedzy w tym zakresie. Efekty dokształcania nauczycieli można za to prawdopodobnie osiągnąć, jeśli do tworzenia modelu higienicznego trybu życia włączyliby się wybitni naukowcy, lekarze i nauczyciele za pośrednictwem specjalistycznych publikacji i wystąpień w programach radiowo-telewizyjnych.