Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi, czy istnieje związek pomiędzy występowaniem potrzeby rozmowy o zdarzeniu traumatycznym i charakteru jej zaspokojenia a rozwojem symptomów PTSD. Badanie zostało zorganizowane zgodnie z modelem badań podłużnych i przeprowadzone w dwóch etapach. Pierwszy obejmował 833 funkcjonariuszy policji, których średni wiek wynosił 28,5 roku, a średni staż w policji – 6,9 roku. Badanym przedstawiono definicję zdarzenia traumatycznego i poproszono o odpowiedź na pytanie, czy podczas odbywania służby przeżyli takie zdarzenie. W etapie drugim, który został przeprowadzony po upływie 12-14 miesięcy, udało się dotrzeć jedynie do 399 przebadanych wcześniej osób, co stanowiło 47,9% grupy wyjściowej. Średni wiek badanych wyniósł 27,2 roku, a średnia długość stażu w policji – 6,2 roku. Badanych ponownie zapytano, czy uczestniczyli w ostatnim roku w jakimś zdarzeniu, które uznali za traumatyczne. Zmienną niezależną, którą była potrzeba rozmowy, mierzono za pomocą jednego pytania z kategoriami odpowiedzi: Czy miał Pan potrzebę, chęć rozmawiania i czy rozmawiał Pan z kimś o swoich reakcjach, odczuciach, przeżyciach związanych ze zdarzeniem, które Pan opisał? Zmienną zależną był poziom symptomów PTSD, który mierzono za pomocą kwestionariusza K-PTSD. Na podstawie wyników badania przekrojowego (etap pierwszy) stwierdzono, że brak potrzeby rozmowy o zdarzeniu traumatycznym świadczy o odporności na rozwój symptomów PTSD. Z kolei analiza wyników badania podłużnego (etapy pierwszy i drugi) wskazała, że brak potrzeby rozmowy o zdarzeniu świadczy o zwiększeniu wrażliwości na rozwój symptomów PTSD po doświadczeniu kolejnego zdarzenia. Badacze zwrócili uwagę na trzy powody, które mogły wpłynąć na sprzeczny obraz zależności między potrzebą rozmowy o zdarzeniu traumatycznym a rozwojem symptomów PTSD: 1) nieliczna grupa osób uczestniczących w etapie drugim; 2) potrzeba rozmowy o zdarzeniu traumatycznym została ustalona wobec zdarzenia opisanego w etapie pierwszym i mogło być ono inne pod względem dramatyzmu niż zdarzenie doświadczone w etapie drugim; 3) wielokrotna trauma, której cech nie mierzono, a która mogła wystąpić w przerwie między pierwszym a drugim etapem w wyniku następujących po sobie doświadczeń traumatycznych.