Przedmiot badania stanowiła ocena świadomości ekologicznej młodzieży. Analizie poddano: poziom wiedzy, stopień zainteresowania problematyką ochrony środowiska, rodzaje podejmowanych zachowań o charakterze proekologicznym, a także opinie na temat stanu środowiska. Badaniem objęto 50 uczniów klas drugich i trzecich dwóch gimnazjów z Krakowa. Do zebrania materiału badawczego posłużono się metodą sondażu diagnostycznego, techniką ankietowania. W wyniku badania stwierdzono, że ponad połowa uczniów (56%) okazjonalnie interesowała się stanem środowiska i problemami degradacji (np. kupując odpowiednie produkty, wybierając miejsce wypoczynku), zainteresowani stanowili 32% badanej grupy, 8% nie interesowało się stanem przyrody, 4% nie udzieliło odpowiedzi. Zagrożeniami środowiska powodowanymi działalnością człowieka zainteresowanie wyraziło 66% respondentów. Wykazano, że 82% uczniów uznało wiedzę o środowisku jako niezbędną w życiu codziennym (jedynie 8% nie zgodziło się z tym twierdzeniem). Największy wpływ na stosunek badanych do środowiska przyrodniczego okazali się mieć rodzice (34%), następnie środki masowego przekazu (24%), szkoła (20%) i grupa rówieśnicza (8%). Na podstawie analizy wyników stwierdzono również, że dla 40% uczniów pojęcie zrównoważony rozwój nie było obce, rozumieli i potrafili je zinterpretować. Jednocześnie 60% badanych nie spotkało się z nim wcześniej i nie było w stanie wyjaśnić jego znaczenia. W ocenie połowy respondentów polskie społeczeństwo w stopniu średnim interesuje się globalnymi i lokalnymi problemami środowiska, 40% określiło to zainteresowanie jako małe, jako duże oceniło jedynie 2% uczniów. Najczęściej wskazywaną możliwością polepszenia stanu środowiska przyrodniczego we własnym regionie było wprowadzanie nowoczesnych technologii produkcji (44%), w dalszej kolejności: stosowanie racjonalnych metod wykorzystywania zasobów przyrody (28%), opracowanie jednolitych zasad ochrony środowiska, tworzenie międzynarodowych organizacji proekologicznych (22%). Wyniki badania wykazały, że większość uczniów zauważała zagrożenia dla środowiska, nie identyfikowała jednak się z nimi, przenosząc ciężar odpowiedzialności za problemy ochrony przyrody na organizacje i instytucje.