Celem badania była charakterystyka deklarowanej aktywności fizycznej uczniów szkół ponadgimnazjalnych oraz znalezienie odpowiedzi na następujące pytania: Czy i jaki wpływ na poziom aktywności fizycznej badanych uczniów wywierają zmienne: płeć, miejsce stałego zamieszkania oraz wysokość i masa ciała? Czy samoocena poziomu aktywności fizycznej młodzieży pokrywa się ze stanem faktycznym? Próbę badawczą stanowiło 76 uczniów drugich klas I Liceum Ogólnokształcącego im. J.I. Kraszewskiego w Białej Podlaskiej (w tym 48 dziewcząt i 28 chłopców). Do zebrania materiału badawczego zastosowano krótką wersję Kwestionariusza IPAQ (International Physical Activity Questionnaire). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że czynnikiem różnicującym istotnie statystycznie poziom aktywności fizycznej (o charakterze intensywnym) była płeć. Chłopcy w badanej grupie osiągnęli znacznie wyższe wartości MET-min/tydzień niż dziewczęta. Chociaż zanotowano większą ilość czasu spędzanego na wysiłku fizycznym wśród młodzieży miejskiej, wykazano, że miejsce stałego zamieszkania nie wpływało istotnie na podejmowanie wysiłku przez badanych. Analiza uzyskanego materiału ujawniła ponadto, że współczynnik należny masy ciała (BMI) nie różnicował istotnie statystycznie ani całkowitej aktywności fizycznej, ani poszczególnych jej składowych (w tym aktywności intensywnej, aktywności umiarkowanej, chodzenia). Stwierdzono, że wskaźnik BMI ponad połowy badanych mieścił się w przedziale 18,5-24,9. Zwrócono uwagę na częstszą niedowagę u dziewcząt, a nadwagę u chłopców. Ponadto okazało się, że respondenci niżej oceniali swoje uczestnictwo w różnych formach aktywności fizycznej, niż wskazywał na to stan faktyczny.