Celem badania było określenie poziomu wiedzy na temat zespołu wypalenia zawodowego wśród nauczycieli dzieci autystycznych. Objęto nim 20 pedagogów specjalnych w wieku 26-55 lat pracujących z dziećmi autystycznymi. Staż pracy badanych mieścił się w przedziale od roku do 22 lat. Jako metodę badawczą wykorzystano wywiad nieskategoryzowany. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że poziom wiedzy na temat syndromu wypalenia zawodowego u pedagogów specjalnych pracujących z dziećmi autystycznymi był ograniczony. Respondenci najwięcej wiedzieli o przyczynach wypalenia zawodowego – dostrzegali je zarówno w środowisku pracy (kilkanaście lat pracy w jednym zespole, brak postępów ucznia, zbyt duża liczba godzin pracy, biurokracja, monotonia itp.), jak i – choć rzadziej – w sferze podmiotowej (brak identyfikacji z zawodem, problemy osobiste, przesadny altruizm, brak chęci do dokształcania się, brak cierpliwości, dążenie do sukcesów za wszelką cenę itp.). Najniższy poziom wiedzy odnotowano w zakresie skutków wypalenia zawodowego. Badani identyfikowali co prawda pojedyncze skutki mające miejsce w sferze psychicznej, emocjonalnej i behawioralnej, nie uświadamiali sobie jednak złożoności i wieloaspektowości wypalenia zawodowego, które obejmuje wszystkie te obszary. Wypalenie zawodowe definiowano najczęściej jedynie przez pryzmat obowiązków związanych z pracą zawodową, odwołując się do podstawowych symptomów w postaci zniechęcenia i zmęczenia pracą zawodową, mechanicznego wykonywania obowiązków, utraty motywacji i sensu podejmowanych działań. Wśród czynników związanych bezpośrednio z pracą z dziećmi autystycznymi i mogących wpłynąć na pojawienie się wypalenia zawodowego wymieniono: trudności w relacjach z uczniem, agresywne i autoagresywne zachowanie ucznia, powtarzalność i stereotypowość zachowań uczniów, nieadekwatne osiągnięcia w stosunku do nakładu pracy, zły dobór zespołów klasowych, brak pomocy dydaktycznych do pracy z dziećmi autystycznymi.