Celem badania była analiza korelacji zachodzących pomiędzy stylami radzenia sobie ze stresem a poczuciem koherencji u osób znajdujących się w okresie adolescencji. Badaniem objęto 225 uczniów ośmiu klas trzecich liceum ogólnokształcącego we Włocławku, z czego ostatecznie do analizy zakwalifikowano wyniki uzyskane przez 192 osoby (w tym 132 dziewczęta oraz 60 chłopców w wieku od 17 do 18 lat). Do zebrania materiału badawczego zastosowano Kwestionariusz CISS (Coping Inventory for Stressful Situations) Endlera i Parkera w polskiej adaptacji Szczepaniaka, Strelaua i Wrześniewskiego. Dodatkowo posłużono się także polską wersją Kwestionariusza SOC-29 (The Sense of Coherence Questionnaire). W wyniku analizy skupień uzyskano trzy następujące grupy uczniów: I (N = 89) – osoby preferujące unikowy styl radzenia sobie; II (N = 49) – osoby preferujące styl zadaniowy; III (N = 54) – osoby preferujące styl emocjonalny. Na podstawie zgromadzonego materiału stwierdzono, że poczucie koherencji w aspekcie globalnym i cząstkowym wiązało się ze stosowaniem w sytuacjach stresowych stylu radzenia sobie skoncentrowanego na zadaniu (najwyższe wyniki w zakresie ogólnego poczucia koherencji oraz poczucia zrozumiałości i zaradności otrzymali uczniowie o zadaniowym stylu radzenia sobie). Dodatkowo analiza otrzymanych danych pozwoliła wykazać istotnie ujemny związek między ogólnym poczuciem koherencji a emocjonalnym stylem (uczniowie z grupy III uzyskali najniższe wyniki pod względem wszystkich wskaźników poczucia koherencji). W przypadku osób o stylu unikowym nie uzyskano wyników istotnych statystycznie, potwierdzających korelację.