Celem badania była diagnoza opinii studentów na temat seksualności osób niepełnosprawnych intelektualnie. Próbę badawczą stanowiło 40 studentów czwartego roku pedagogiki o specjalności: rewalidacja osób głębiej upośledzonych umysłowo. Wśród badanych znalazło się 38 kobiet oraz 2 mężczyzn; 33 osoby były w wieku 23 lat, sześć osób – 22 lat, jedna osoba w wieku 28 lat. Do zebrania materiału badawczego zastosowano ankietę, która składała się z 14 pytań/wypowiedzi. W wyniku przeprowadzonego badania wykazano, że 80% studentów identyfikowało się z tezą o odpowiedzialności społeczeństwa za niewykształcenie u osób upośledzonych umysłowo mechanizmów obronnych przed molestowaniem seksualnym. Zgodnie z otrzymanymi odpowiedziami okazało się również, że 85% respondentów uznało wypowiadanie się na temat problemów związanych z przejawami seksualności u osób z niepełnosprawnością odpowiednie tylko wtedy, gdy samemu nie ma się z tą sferą problemów. Większość ankietowanych (85%) zgodziła się ponadto z twierdzeniem, że należy rozmawiać z osobami niepełnosprawnymi intelektualnie na tematy dotyczące płciowości, 64% studentów przyznało dodatkowo, że nie brzydzi ich seks niepełnosprawnych. Analiza wyników ujawniła również, że według 74% badanych problem realizacji potrzeb seksualnych osób niepełnosprawnych tkwi w rodzicach, opiekunach oraz otoczeniu. Prawo do związku intymnego osobom z niepełnosprawnością przyznało 79% respondentów, a ponad połowa badanych (51%) zgodziła się z twierdzeniem, że w sytuacjach silnego pobudzenia seksualnego u osób z upośledzeniem powinno się im udzielać technicznych wskazówek, jak mogą rozładować napięcie poprzez masturbację.