Publikacja przedstawia najważniejsze zmiany w europejskich systemach edukacji w ostatnich 10 latach. Raport zawiera dane jakościowe i ilościowe, zebrane przez krajowe biura Eurydice, Eurostat oraz pochodzące z międzynarodowego badania PISA 2009. Przedmiotem analizy są organizacja, zarządzanie i funkcjonowanie 37 europejskich systemów edukacji. W raporcie przyjęto 95 wskaźników dotyczących demografii, struktur szkolnictwa, uczniów/studentów, zasobów finansowych i materialnych, nauczycieli i kadry kierowniczej, procesów edukacyjnych, poziomów kwalifikacji oraz procesu wchodzenia na rynek pracy. Publikacja nawiązuje do priorytetowych dziedzin współpracy europejskiej w zakresie edukacji i szkoleń – EU 2020. Zaobserwowano tendencję do wydłużania czasu trwania obowiązku szkolnego, co wiąże się z ograniczeniem wczesnego kończenia nauki, a niekiedy z zapewnieniem warunków do uzyskania świadectwa ukończenia szkoły przez wszystkich uczniów. W 10 krajach obowiązek szkolny rozpoczyna się o rok wcześniej niż w Polsce (na Łotwie – o dwa lata wcześniej). Wzrosła w ostatniej dekadzie autonomia szkoły, ale nie we wszystkich obszarach (np. nie w zakresie decyzji dotyczących stanowiska dyrektora szkoły). Jednym z głównych priorytetów w Europie było zapewnienie jakości edukacji na wszystkich poziomach – nauczyciela, szkoły i całego systemu edukacji. Zawód nauczyciela pozostawał nadal nieatrakcyjny pomimo rosnącego wsparcia dla jego przedstawicieli, szczególnie dla nauczycieli rozpoczynających pracę w zawodzie. W odpowiedzi na kryzys wiele krajów europejskich podjęło starania, by utrzymać poziom finansowania z 2008 roku. Stwierdzono nawet wzrost przeciętnych wydatków na jednego ucznia. Jednocześnie coraz więcej krajów wprowadzało stopniowo różnego rodzaju opłaty dla studentów w szkolnictwie wyższym. Absolwenci studiów wyższych znajdowali zatrudnienie dwa razy szybciej od osób z niższymi kwalifikacjami.