Celem badania było określenie długoterminowych zmian w trwałości zjawiska przeedukowania wśród polskich pracowników, ze szczególnym uwzględnieniem związku między skalą tych zmian a sytuacją na rynku pracy. W badaniu wykorzystano dane Polish Panel Survey (Polskiego Badania Panelowego, POLPAN) z lat 1988-2008. Sformułowano trzy hipotezy badawcze: H1) poziom trwałego przeedukowania w postkomunistycznej Polsce jest względnie wysoki i zwiększa się; H2) zwiększanie się poziomu trwałego przeedukowania jest bardziej wyraźne w okresie kryzysu ekonomicznego; H3) zjawisko trwałego przeedukowania jest bardziej rozpowszechnione wśród młodych pracowników, którzy weszli na rynek pracy po okresie przemian ustrojowych. Wyniki badania potwierdziły znaczną trwałość przeedukowania polskiego społeczeństwa – ponad połowa osób pracujących na posadach poniżej swoich kwalifikacji pozostała w tej sytuacji zawodowej przez kolejne pięć lat, jedna na 10 badanych osób była trwale przeedukowana. Przeedukowani pracownicy cztery razy częściej pracowali na posadzie poniżej swoich kwalifikacji w kolejnej edycji panelu niż inni badani pracownicy, nawet po kontroli pozostałych istotnych zmiennych. Autorka badania uznała, że wyniki te przeciwstawiały się założeniom stojącym za ideą mobilności zawodowej oraz rzucały cień na koncepcję kapitału ludzkiego. Trwałość przeedukowania obserwowalna 20 lat po transformacji ustrojowej nie mogła być interpretowana wyłącznie jako tymczasowy brak równowagi. Systematyczny wzrost poziomu wykształcenia kolejnych pokoleń wchodzących na rynek pracy i w coraz większym stopniu zagrożonych przeedukowaniem lepiej tłumaczy się w kategoriach teorii konkurowania o miejsca pracy Thurowa i modelu przydzielania pracy Sattingera. Wyniki badania nie pozwoliły stwierdzić wzrostu poziomu trwałości przeedukowania w czasie ani pozytywnego związku między tą trwałością a złą sytuacją ekonomiczną. Stwierdzono natomiast pozytywny związek trwałości przeedukowania z dobrą sytuacją ekonomiczną kraju.