Analiza dwóch badań zrealizowanych przez autorki, w tym jednego korelacyjnego, drugiego eksperymentalnego, miała na celu ukazanie związku globalnej samooceny z poczuciem zdolności do działania. Badanie korelacyjne dotyczyło związku między subiektywnymi ocenami własnej zdolności do podejmowania działania a samooceną i dyspozycjami emocjonalnymi oraz temepramentalnymi. Baterią testów i kwestionariuszy objęto 102 studentów kierunków pedagogicznych Dolnośląskiej Szkoły Wyższej. Badanie eksperymentalne polegało na wzbudzeniu negatywnych emocji o charakterze lękowym i sprawdzeniu, czy stan ten wpływał na obniżenie poczucia zdolności do działania oraz samooceny jako stanu. Badaniem tym objęto 22 studentki pierwszego roku pedagogiki na Uniwersytecie Wrocławskim. Analiza wyników uzyskanych w obu badaniach pozwoliła stwierdzić, że samoocena jako dyspozycja łączyła się z oceną własnej zdolności do działania oraz że wzbudzanie lęku mogło prowadzić do obniżenia poziomu energii do działania, do wyczerpania oraz do obniżenia samooceny jako stanu. Wyniki te uprawdopodobniały tezę, że dyspozycje emocjonalne i temperamentalne wpływają bezpośrednio na skłonność podmiotu do częstego przeżywania określonych odczuć sygnalizujących poziom zdolności do działania, co z kolei przyczynia się do kształtowania określonego poziomu samooceny. W rezultacie kształtowania się na bazie emocji i dyspozycji temperamentalnych samoocena powinna posiadać zdolność do regulacji zachowania i odpowiadać za poziom wytrwałości i inicjatywy w podejmowaniu działań i wyzwań.