Przedmiotem badania uczyniono pięć typów celów życiowych: uwzględniające i akceptujące fenomen śmierci, dopuszczające refleksję na temat śmierci, związane z lękowym antycypowaniem śmierci, o charakterze doraźnym, o charakterze infantylnym. Badaniem objęto studentów z Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie (31%), Zamiejscowego Wydziału Kultury Fizycznej w Gorzowie Wielkopolskim (28%), Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Gorzowie Wielkopolskim (32%), Wyższego Seminarium Duchownego (9%). Najmniejsza grupa respondentów pochodziła z ostatniej wymienionej uczelni. 15,9% badanych prezentowało wysoki poziom akceptacji śmierci, a 38,1% średni. Pozostali badani odrzucali albo nie przywiązywali wagi do własnej śmiertelności w planowaniu celów życiowych. Autorka badania zauważyła, że u osób z pozoru odrzucających śmiertelność albo prezentujących niski poziom jej akceptacji można dostrzec świadomość wpływu śmierci na życie, np. Świadomość, że jest śmierć, sprawia, że traktuję życie poważnie; Bardziej cenię życie; Muszę dobrze wykorzystać życie. 48% respondentów wykazywało średni poziom, a 19,5% wysoki, jeśli chodzi o wyznaczanie celów życiowych o charakterze doraźnym, traktowanych jako odsuwanie konieczności śmierci przy jednoczesnym preferowaniu realizacji celów aktualnych, zaspokajających doraźne potrzeby. Osoby wytyczające sobie cele życiowe o charakterze infantylnym zaprzeczały śmierci albo ignorowały fakt jej istnienia. 35,1% studentów na średnim poziomie akceptacji i 21,9% na wysokim tworzyło hierarchię celów bez uwzględnienia śmierci. Zauważono to w takich wypowiedziach jak: Żyję, nie myśląc o śmierci; Moja śmierć nie ma wpływu na moje życie; Nie decyduje o moich wyborach; Wszystko, co robię, jest bez sensu; Śmierć jest w środkach masowego przekazu – to mi starcza.