Celem badania było określenie efektywności parateatralnej techniki wizualizacji kinestetycznej. Przeprowadzono je w jednej ze społecznych szkól podstawowych w Katowicach wśród celowo dobranych przez nauczyciela sześciu uczniów klasy trzeciej z problemami emocjonalnymi, trudnościami w uczeniu się i problemami z adaptacją w grupie rówieśniczej. Badanie miało postać quasi-eksperymentu indywidualizującego. W preteście i postteście wykorzystano Arkusz Zachowania się Ucznia B. Markowskiej z uwzględnieniem części piątej (seksualne zainteresowania). Wnioski wyciągnięte na podstawie dwumiesięcznego oddziaływania teatralną strategią kinestetyczną mogły mieć charakter jedynie przyczynkowy, ukazały jednak kierunek zmian w zachowaniu dzieci, szczególnie trójki z nich. Zgodnie z założeniami zajęcia oddziaływały głównie na sferę emocjonalną i społeczną dzieci, choć badanie ujawniło dodatkowe korzyści – umiejętność wczuwania się we własne wnętrze, naukę kontrolowania poszczególnych segmentów ciała i włączania ich w ruch globalny, doskonalenie umiejętności niezbędnych do uzyskiwania lepszych wyników edukacyjnych. Zajęcia miały dla dzieci również walor zabawowy, dawały szansę na podjęcie aktywności przyjemnej i spontanicznej, odreagowanie i uwolnienie napięć.