Badanie na temat nieprzystosowania społecznego dzieci i młodzieży przeprowadzili studenci czwartego roku pedagogiki opiekuńczo-resocjalizacyjnej pod kierunkiem Ewy Sosnowskiej. Sformułowano następujący problem badawczy: Czy badane uczennice przejawiają zachowania świadczące o nieprzystosowaniu społecznym? W badaniu posłużono się Skalą Nieprzystosowania Społecznego Lesława Pytki. W badaniu uczestniczyło 99 dziewcząt – uczennic szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych; wiek respondentek mieścił się w przedziale 13-17 lat. 54,5% badanych uczęszczało do szkół ponadgimnazjalnych, w tym 46,5% do liceów ogólnokształcących, 5% do techników oraz 3% do szkół zawodowych. Wśród antyspołecznych zachowań dziewcząt stwierdzono: kłamstwa (47,5% w małym nasileniu i 6,1% w dużym), wagary (35,4% w małym nasileniu i 12,1% w dużym), także alkoholizowanie się (23,2% w małym stopniu i 5,1% w dużym). Agresji werbalnej w małym stopniu dopuszczało się 18,2% uczennic, a fizycznej – 17,2%. Do niekonwencjonalnych zachowań seksualnych (o małym nasileniu) przyznało się 7,1% dziewcząt, tyle samo badanych przyznało się do autoagresji. Największe nieprzystosowanie dotyczyło dziewcząt uczących się w szkołach zawodowych. Gimnazjalistki – tak samo jak uczennice technikum i liceum – wykazywały nieprzystosowanie społeczne (wysoki poziom) w zakresie nieprzystosowania rodzinnego i zachowań antyspołecznych. Uczennice technikum charakteryzowały się wysokim poziomem występowania niekorzystnych czynników biopsychicznych. Wyniki badania nie wykazały różnic w zakresie nieprzystosowania szkolnego, zachowań antyspołecznych i niekorzystnych czynników socjokulturowych między dziewczętami z miasta i ze wsi.