Celem badania było określenie znaczenia nadawanego swojej pracy przez doradców pracujących w poradniach psychologiczno-pedagogicznych oraz wspólnych wzorców praktyk poradniczych. Zastosowano metodę wywiadu narracyjnego z psychologami, pedagogami i logopedami z poradni psychologiczno-pedagogicznych. Wypowiedzi badanych pozwoliły zarysować obraz wielowymiarowej przestrzeni poradniczej, w której współwystępowały elementy identyfikacji i rywalizacji zawodowej. Stosowane przez doradców wzorce wypowiedzi konstruowanych wokół „ja” zdradzały pozorność integracji specjalistów i ukazywały problem nadawania indywidualnego znaczenia wspólnej rzeczywistości i podkreślania własnego w niej udziału. Było to szczególnie wyraźne wśród psychologów. Kolektywna perspektywa prezentowana była za to częściej przez pedagogów starszych stażem, którzy jednocześnie często wracali do wspomnień i z trudem przyjmowali zmiany. Stwierdzono również dystans między doradcami a szkołą, którą postrzegano jako konkurencję, zagrożenie i przestrzeń pozornych działań edukacyjnych. W relacjach z rodzicami dominowały życzeniowość oraz brak poczucia własnej sprawczości i skuteczności pracy poradniczej. Doradcy pragnęli większej swobody i postrzegali swoją pracę jako zdeterminowaną przez rutynową diagnozę, jednak nie potrafili zaproponować żadnych rozwiązań w tej sytuacji. Wśród największych ograniczeń w swojej pracy wymieniano: brak współpracy z rodzicami, brak kompetencji diagnostyczno-wychowawczych nauczycieli, niejasne i rygorystyczne przepisy, niekompetencję władz oświatowych, nadmierne oczekiwania społeczne oraz brak praktycznego przygotowania do własnej pracy. Brakowi gotowości do postawienia śmiałych postulatów i wypracowania wizji zmiany towarzyszyła potrzeba bezpieczeństwa i zachowania status quo.