Badaniem objęto dzieci w wieku od sześciu do 15 lat ze zdiagnozowanym mózgowym porażeniem dziecięcym, które uczęszczały na zajęcia prowadzone w ośrodkach rehabilitacyjno-terapeutycznych i placówkach edukacyjnych w województwie lubelskim. Łącznie w badaniu wzięło udział 36 osób. Wśród badanych najczęściej występowała dyzartria spastyczna (17 przypadków), następnie dyzartria mieszana spastyczno-dyskinetyczna (11 przypadków), dyzartria dyskinetyczna (pięć przypadków), dyzartria ataktyczna (dwa przypadki) oraz dyzartria mieszana ataktyczno-dyskinetyczna (jeden przypadek). Do zebrania materiału badawczego wykorzystano m.in. Skalę dyzartrii – wersję dla dzieci. Analiza zgromadzonych danych pozwoliła stwierdzić, że u części respondentów trudności artykulacyjne mogły wynikać w pewnej mierze z nieprawidłowości zębowo-twarzowych (wady zębowe lub/i zgryzowe dotyczyły 22 osób). Dysglosję uwarunkowaną powyższymi nieprawidłowościami rozpoznano u dziewięciu badanych (u czworga dzieci w normie rozwojowej oraz u pięciorga dzieci z upośledzeniem umysłowym), a w jednym przypadku dysglosja powiązana była ze znacznie skróconym wędzidełkiem językowym. Jednocześnie nie odnotowano korelacji między wynikami prób artykulacyjnych a wynikami eksperymentalnej próby słuchu fonemowego.