Sformułowano dwa pytania badawcze: Jak kształtują się społeczne reakcje i zachowania związane ze stygmatyzacją względem osób niepełnosprawnych w środowisku akademickim w percepcji studentów niepełnosprawnych? Jakie są osobiste doświadczenia studentów niepełnosprawnych (obejmujące również ich reakcje i zachowania) związane ze stygmatyzacją w środowisku akademickim? Badaniem objęto 43 studentów, w tym 60,5% studiowało na UMCS-ie, a pozostali na KUL-u. 83,7% respondentów stanowiły kobiety. Średnia wieku: 20,72 roku. 32,6% badanych borykało się z zaburzeniami słuchu, 20,9% z wadami i zaburzeniami związanymi z narządem ruchu, 13,9% z zaburzeniami wzroku, a 9,3% z chorobami przewlekłymi albo wadami w obrębie narządów wewnętrznych. 93% studentów miało orzeczony stopień niepełnosprawności. Na podstawie wypowiedzi badanych stwierdzono niską częstotliwość (rzadką albo bardzo rzadką) reakcji/zachowań stygmatyzujących w środowisku akademickim. Studenci dostrzegali u innych osób ze środowiska akademickiego zakłopotanie, co być może skutkuje dystansowaniem się do osób niepełnosprawnych. Badani ponadto stosunkowo często odczuwali niedocenianie możliwości u osób z ograniczeniami sprawności; czasami też naruszano ich prywatność przez dopytywanie się o osobiste problemy ze zdrowiem. Okazało się także, że najczęściej to ze środowiska rówieśników pochodziły reakcje i zachowania stygmatyzujące, dostrzegane przez niepełnosprawnych. Wśród wykładowców dostrzegano stawianie niepełnosprawnym wyższych wymagań niż w stosunku do innych pełnosprawnych studentów.