Celem badania było udzielenie odpowiedzi na pytanie o czynniki wpływające na samoocenę kolektywną matek niepełnosprawnych dzieci, czyli o sposób postrzegania grupy odniesienia, jaką byli rodzice dzieci o zaburzonym rozwoju. Badaniem objęto 115 matek dzieci w wieku 0-7 lat ze zdiagnozowanym upośledzeniem umysłowym. Badanie zrealizowano w Ośrodku Wczesnej Pomocy „Dać Szansę” przy Samodzielnym Publicznym Dziecięcym Szpitalu Klinicznym w Białymstoku. Analizie poddano sytuację matki i dziecka, znaczenie czynników związanych ze stresem oraz wpływ czynników psychospołecznych. Zastosowano skalę M. Rosenberga do pomiaru samooceny indywidualnej, Skalę Lęku Przed Negatywną Oceną Leary'ego i Kowalskiego do pomiaru lęku społecznego, Salę Samooceny Kolektywnej Crocker i Luhtanen do pomiaru samooceny kolektywnej. Wyniki badania pozwoliły stwierdzić, że matki silnie identyfikujące się z niepełnosprawnością dziecka, dla których przynależność do grupy rodziców dzieci niepełnosprawnych stanowiła ważny element tożsamości osobistej, były mniej zadowolone z siebie i oceniały się niżej. Cechował je również wysoki poziom lęku społecznego. Można było zatem stwierdzić, że identyfikacja z grupą nie sprzyjała w tym przypadku dobrostanowi psychicznemu. Dotyczyło to przede wszystkim matek chłopców, dzieci z dysmorfią, dzieci o silniejszym typie zaburzenia rozwojowego oraz dzieci młodszych. Publiczna samoocena kolektywna matek zwiększała się w przypadku posiadania dziecka głębiej upośledzonego oraz wsparcia otrzymywanego od przyjaciół. Wysoka prywatna samoocena kolektywna wiązała się z kolei ze wsparciem ze strony rodziny. Wysoki poziom samooceny członkowskiej charakteryzował matki otrzymujące wsparcie od rodziny i samotne matki. Ogólnie rzecz biorąc, matki niepełnosprawnych dzieci były przekonane, że otoczenie negatywnie odbiera ich grupę odniesienia lub że jest to grupa o niskim statusie, co sprzyjało z kolei obawie przed negatywną oceną innych oraz decydowało o tym, że samoocena kolektywna nie zawsze pozostawała w związku z wysoką samooceną indywidualną, brakiem lęków, pozytywnym nastawieniem do terapii czy konstruktywnymi strategiami radzenia sobie ze stresem.