Badanie przeprowadzono w celu odpowiedzi na następujące pytania: Czy dzieci osamotnione (o wysokim poczuciu osamotnienia) i towarzyskie (o niskim poczuciu osamotnienia) różnią się w zakresie cech osobowości, umiejętności psychospołecznych oraz poziomu depresji i pesymizmu? Jaki zespół zmiennych wyjaśnia poczucie osamotnienia u dzieci? Do zebrania materiału posłużono się Skalą Osamotnienia dla Dzieci (LSC) Ashera i współautorów, a także zestawem kwestionariuszy osobowości i skalami do oceny wybranych zmiennych klinicznych. Badaniem objęto 90 dzieci w wieku od 11 do 13 lat (w tym 41 dziewcząt oraz 49 chłopców). Respondenci uczęszczali do klas IV-VI szkół podstawowych w środowisku miejskim i wiejskim. Na podstawie uzyskanych odpowiedzi wyróżniono dwie skrajne podgrupy: 1) dzieci osamotnionych (N = 23); 2) dzieci towarzyskich (N = 22). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że obie grupy nie różnią się pod względem asertywności oraz agresywności. Odnotowano natomiast wśród respondentów o wyższym poczuciu osamotnienia istotnie wyższy poziom zachowań submisyjnych. Okazało się również, że dzieci osamotnione cechowały mniejsza stabilność emocjonalna, tendencje do obwiniania siebie, nieśmiałość w kontaktach społecznych, mniejsza otwartość na innych oraz większe zdolności do refleksji.