Badanie przeprowadzono w ramach seminarium Szkoły wyższe – ekonomia – polityka w dobie globalizacji w Instytucie Socjologii na Uniwersytecie Warszawskim. Badaniem objęto wówczas 29 stypendystów programu Fulbrighta, w tym dziewięć kobiet i 20 mężczyzn. Natomiast w ramach grantu przyznanego przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego przeprowadzono badanie wśród stypendystów programu Marii Curie; w badanej próbie znalazło się 21 kobiet i 36 mężczyzn. W większości przypadków decyzja o wyjeździe zagranicznym była zaplanowana i stanowiła element pracy naukowej. Okazało się, że wszyscy rozmówcy – jako że posiadali rodziny – konsultowali decyzję o wyjeździe z partnerami/małżonkami. Głównym powodem wyjazdu na stypendium była możliwość zdobycia unikalnego jak na polskie warunki doświadczenia naukowego. Wszyscy badani byli świadomi, że doświadczenie zagraniczne jest warunkiem niezbędnym do poznania nowych technik i metod badawczych, stylu i organizacji pracy. Część rozmówców podkreślała, że wyjazd zagraniczny umożliwił im nawiązanie nowych kontaktów naukowych. Większość badanych zdecydowała się na samotny wyjazd, bez rodziny. Kontakt podtrzymywano dzięki rozmowom telefonicznym i regularnym podróżom do Polski. Badane kobiety do przeszkód na drodze realizacji planów związanych z wyjazdem zaliczyły zobowiązania rodzinne (konieczność opieki nad małym dzieckiem albo kimś z rodziny). Mężczyźni natomiast zwracali uwagę na takie przeszkody jak praca zarobkowa poza uczelnią, niechęć przełożonego, nieprzewidziane zdarzenie, wcześniejsza odmowa przyznania stypendium. Rozmówcy z obu badanych grup nie uważali, by płeć osoby kandydującej wpływała na możliwość uzyskania stypendium na zagraniczny wyjazd naukowy.