Celem przeglądu badań było przedstawienie stanu wiedzy na temat mobilizacji dzieci do działania przez osoby dorosłe. Wyniki badań empirycznych dowiodły między innymi, że rodzice dwa razy częściej starali się mobilizować do pracy uczniów klasy czwartej niż klasy trzeciej szkoły podstawowej (Seul, 2000). Rodzice czynili to najczęściej w taki sposób, że dziecko czuło się niekompetentne, przy czym sytuacja ta zmieniała się w klasie czwartej. W przypadku trzecioklasistów działania rodziców wiązały się z częstszym przeżywaniem negatywnych emocji w trakcie lekcji, rzadszym doświadczaniem emocji pozytywnych podczas przerw oraz brakiem poszukiwania wsparcia u rówieśników. Mobilizacja rodziców przez dorosłych mogła wpływać korzystnie na wzbogacanie i przeobrażanie obrazu siebie u dziecka, przy czym rezultat ten mógł być również związany ze zmianami rozwojowymi, które uruchamiały funkcję walidacyjną i konfirmacyjną (Dymkowski, 1998). Wpływ działań mobilizujących rodziców może mieć również charakter hamujący, gdy działania te podejmowane są w momencie pojawienia się trudności (korekta), nie zaś wcześniej (profilaktyka). Najbardziej zahamowane dzieci skłonne były do nieśmiałości, wycofania się z grupy rówieśniczej (Kochanska, Radke, Yarrow, 1992). To z kolei przyczyniało się do bycia traktowanym przez rówieśników jako osoba słabo radząca sobie z rozwiązywaniem problemów społecznych (Steward, Rubin, 1995).