Badanie przeprowadzono w celu diagnozy samooceny dzieci z lekką niepełnosprawnością w sferze fizyczno-ruchowej oraz intelektualnej. Próbę badawczą stanowiło 88 wychowanków (36 dziewcząt i 52 chłopców) Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Nowej Soli (województwo lubuskie). Respondenci uczęszczali do piątej i szóstej klasy szkoły podstawowej oraz pierwszej i drugiej gimnazjum specjalnego (średnia wieku badanych wyniosła 14,3). Do zebrania materiał posłużono się metodą eksperymentu F. Hoppego, a także techniką analizy dokumentów. W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że stabilną samoocenę w sferze fizyczno-ruchowej miało 77,3% dzieci. Okazało się również, że dziewczęta (83,3%) częściej niż chłopcy (73,1%) wybierały zadania o tym samym stopniu trudności. Z kolei pod względem wieku częściej stabilną samooceną charakteryzowały się dzieci starsze (14-17 lat – 79,1%) niż młodsze (11-14 lat – 71,4%). W sferze intelektualnej odnotowano większą stabilność w samoocenie również wśród dziewcząt (80,6%) niż chłopców (65,4%). Jednocześnie zgromadzone wyniki pozwoliły wykazać zbliżony odsetek stabilnej samooceny zarówno u starszych, jaki i młodszych dzieci (odpowiednio 71,6% i 71,4%). Ponadto zaobserwowano, że większość respondentów cechowała nieadekwatna samoocena (w sferze fizyczno-ruchowej i intelektualnej), która najczęściej była samooceną nieadekwatnie zawyżoną. Analiza wykazała również, że chłopcy częściej niż dziewczęta oraz dzieci starsze niż dzieci młodsze nieadekwatnie zawyżali własną samoocenę.