Przedmiotem badania była motywacja osób uczących się języków obcych, w tym osób uczących się drugiego, trzeciego, czwartego i piątego języka. Badaniem objęto 415 licealistów i studentów szkół wyższych, w tym 320 kobiet i 95 mężczyzn w wieku 17-37 lat (M = 21,3; SD = 2,34). Pierwszym językiem wszystkich badanych był język polski. Trzy osoby uczyły się drugiego języka (pierwszego języka obcego), 229 osób – trzeciego, 155 – czwartego, 26 – piątego. Najbardziej popularnym językiem obcym był język angielski (99,5%), następnie niemiecki (92%), poza tym pojawiły się również francuski, rosyjski, włoski, hiszpański, litewski, czeski, turecki, grecki, holenderski, duński, portugalski, ukraiński, chorwacki, japoński, hebrajski, fiński, bułgarski i łotewski. Średnio badani uczyli się języków obcych od blisko pięciu lat. Większość studentów miała okazję odwiedzić przynajmniej jeden kraj, w którym dany język jest językiem ojczystym. Nie zrobiło tego tylko 91 osób. W badaniu wykorzystano autorski kwestionariusz ankiety w języku polskim. Wyniki badania nie pozwoliły stwierdzić bezpośrednich związków między ilością doświadczenia związanego z nauką języka obcego a motywacją. Uzyskane dane sugerowały jednak, że wizyty w obcych krajach pozytywnie wpływały na wcześniej istniejącą motywację do nauki i mogły zwiększać długość nauki. Doświadczenie związane z nauką języków obcych nie zawsze decydowało też o strategiach uczenia się, poleganiu na innych znanych językach obcych, samodzielności i autonomii, oczekiwaniach wobec nauczycieli, samoocenie i skłonności do podejmowania ryzyka. Zaobserwowano jednak pozytywne związki między długością nauki języka obcego a stosowanymi strategiami uczenia się oraz między liczbą znanych języków obcych i długością nauki języka a poleganiem na swojej wiedzy językowej. Stwierdzono, że uczniowie o wysokim poziomie samooceny i autonomii oraz którzy nauczyli się skutecznie stosować strategie uczenia się i wykorzystywać swoją wiedzę lingwistyczną byli jednocześnie najbardziej zmotywowanymi uczniami.