Zgodnie ze wstępną hipotezą osoby zorientowane na stan miały charakteryzować się mniejszym dobrostanem psychofizycznym w sytuacji wysokiego stresu niż w sytuacji stresu odczuwanego jako niski. Zakładano również niższe poczucie determinacji w warunkach wysokiego stresu u osób zorientowanych na stan. Przewidywano, że stres nie ma istotnego wpływu na poczucie autodeterminacji u osób zorientowanych na działanie. W pierwszym pomiarze wzięło udział 100 nauczycielek gimnazjalnych z Gdyni. Wiek respondentek mieścił się w przedziale 24-59 lat. 97 respondentek miało wyższe wykształcenie. Do zebrania materiału wykorzystano Kwestionariusz Ogólnego Stanu Zdrowia Goldberga, Skalę Odczuwalnego Stresu Cohena i in., Skalę Kontroli Działania Kuhla i Kwestionariusz Osobistych Dążeń Emmonsa. Średni poziom odczuwanego stresu wśród badanych nauczycielek okazał się umiarkowany. W pierwszym pomiarze nie potwierdzono związku między orientacją na stan albo na działanie a dobrostanem psychofizycznym. Zauważono jednak, że im bardziej nauczycielki były zorientowane na działanie, tym rzadziej skarżyły się na zaburzenia w funkcjonowaniu. Drugim pomiarem objęto 92 uczniów z czterech klas maturalnych w liceum ogólnokształcącym w Gdyni. W badanej próbie znalazło się 50 kobiet i 42 mężczyzn. W badaniu tym mierzono następujące zmienne: dobrostan psychofizyczny, poziom odczuwanego stresu, orientację na stan vs działanie oraz poziom autodeterminacji w zakresie osobistych dążeń. W tej grupie badanych poziom odczuwanego stresu okazał się wysoki. Potwierdzono także pierwszą hipotezę – orientacja na stan vs działanie wpływała na różnice w natężeniu symptomów psychofizycznych w sytuacji wysokiego stresu.