Celem badania była odpowiedź na pytanie: Jaką rolę pełni wsparcie społeczne w przeciwdziałaniu wypalenia zawodowego u nauczyciela? Do zebrania materiału posłużono się Kwestionariuszem Wypalenia Zawodowego Ch. Maslach w polskim opracowaniu D. Korzon oraz Kwestionariuszem SSQSR I.G. Sarasona i współpracowników w polskiej wersji Z. Zalewskiego, Z. Obłój, B. Skuzy i K. Wrześniewskiego. Badaniem objęto 57 nauczycieli (39 kobiet i 11 mężczyzn) zatrudnionych w szkołach publicznych (w tym w szkole podstawowej, gimnazjum i liceum) z województwa dolnośląskiego. Finalnie do analizy zakwalifikowano wyniki 50 ankiet. Wśród respondentów przeciętny staż pracy wynosił 18 lat, najdłuższy – 32 lata u kobiet i 37 u mężczyzn (najkrótszy natomiast wynosił rok u kobiet i dwa lata u mężczyzn). W wyniku przeprowadzonego badania stwierdzono, że bardzo częste uczucie wyczerpania w pracy towarzyszyło siedmiu respondentom (czasami – 33 osobom, rzadko – siedmiu). Okazało się również, że 26 osób czasami doświadczało uczucia zmęczenia od rana, gdy mieli przed sobą dzień pracy. W zakresie wymiaru depersonalizacji wykazano, że 29 nauczycieli wskazało odpowiedź „nigdy” na pytanie o to, czy w istocie nie obchodzi ich to, co przydarzy się niektórym uczniom (17 osób wskazało odpowiedź „rzadko”). W opinii 33 respondentów bardzo często stwarzali oni w łatwy sposób swobodną atmosferę wśród uczniów (a zdaniem jednej trzeciej badanych udawało się to im czasami). Nie odnotowano ani jednego przykładu skrajnego wypalenia zawodowego. Jednocześnie poziom wypalenia badanych nauczycieli oceniono jako niski i średni (z przewagą pierwszego).